Æskan - 01.03.1943, Blaðsíða 6

ÆSKAN
bókunum mínum lieima. En ég býst svo sem ekki
við, að það stoði neitt. Skyldu pabbi og mamma
nokkru sinni fá að vita, hvað um mig varð? Tígris-
dýr leifa víst engu. Kanske éta þau fötin lika, ef
þau eru reglulega soltin. — Og Úlli nötrar allur og
skelfur og starir trylltum augum í kringum sig.
Hann þorir ekki að skæla hátt, er hræddur um,
að villidýrin renni þá á hljóðið. Hann þorir varla
að draga andann og hniprar sig svo fast upp að
trénu, sem hann getur.
Það brakar í kvistum og skrjáfar í greinum,
Jian heyrir livæs og urr. Þá lokar hann augunum
og náfölnar.
— Þau rekja slóðina mína, hugsar hann. Nú
ráðast þau á mig á hverri stundu.
En nú greinir hann eitthvert annað bljóð.
„Ha — úúú!“ ómar langt að.
Aftur kemur það: „Ha — úúú!“ Það nálgast.
Það hlýtur að vera-------. Getur þetta verið manns-
rödd?
„Ha — úúú!“ kemur enn.
— A liann að hrópa á móti — er það þorandi?
„Halló!“ tístir liann í titrandi vælutón, og hon-
um finnst það varla yfirgnæfa lemjandi hjart-
sláttinn.
Nú brestur kvistur. Hann lítur niður, og hárin
rísa á höfði hans. Þarna er þetta bröndótta komið
aftur, og það skríður í gegnum kjarrið. Þetta er
lígrisdýr, og ]>að smýgur beint að trénu. Það
stanzar, lítur upp--------------og nú horfir ÚIli
beint í glóandi gul og grimmdarleg augu. Hann
sér dýrið opna ferlegt ginið, það geispar og skælir
kjaftinn og brettir kampana.
En nú heyrir hann enn á ný þetta „ha — úúú,“
og nú er það rétt hjá. Tigrisdýrið lítur við, hlustar
og geispar aftur, og svo rekur það upp skerandi
övskur, sem nístir merg og bein. Síðan skríður það
aftur út í þykknið, og þó eins og með tregðu, en
lllli sér á bröndóttan belginn á því á milli grein-
anna. Hann skilur, að það ætlar ekki að sleppa
bráð sinni í fljótræði.
En nú heyrir hann fótatak nálgast, fótatak
manns. Nakinn, brúnn bolur kemur í Ijós, Ijósar
línbuxur og haus með stríðu, svörtu hári. Um leið
sér Úlli, að tígrisdýrið hefur orðið hans vart. Það
mjakar sér áfram á kviðnum og lemur um sig
skottinu------—.
„Varaðu þig!“ æpir Úlli. „Tígrisdýrið, sérðu ekki
tígrisdýrið!“ En i sama vetfangi sér hann, að mað-
urinn er með byssu, lyftir henni, miðar---------—
pomm — pomm! Tvö skot, og svo stutt í milli, að
ÚIli heldur, að bið siðara liafi aðeins verið berg-
Lórelei.
Snarbrattur hamar rís úr djúpi Rinar, og er
hann nefndur Lóreleikletturinn. Við hann er tengd
sagan um Lórelei. Hana kann hvert barn í Rínar-
löndum og miklu víðar, því að skáldin hafa fágað
hana í fleygum ljóðum. En sagan er á þessa leið:
Rinarkóngurinn, sem réð yfir öllunx íbúum
Rínar, stórum og smáum, vatnadísum, vatnaönd-
um og fiskum, bjó í kristallshöll sinni í djúpinu
skammt frú hamrinum. Hann var voldugur höfð-
ingi og ágætur og ástsæll af þegnum sínum. Einka-
dóttir hans hét Lórelei. Unni hann henni mjög og
lét flest eftir henni. Var hún um það bil gjafvaxla
orðin og hin fegursta mæi', og vildi konungurinu
faðir hennar veita henni tækifæri til að njóta æsku
sinnar og unaðssemda lífsins. Fram til þessa hafði
hún aldrei fengið að fara út úr kristallshöll föður
síns, en nú fékk hún að fara með leiksysti’um sín-
um, vagga sér á silfurtæruni öldum fljótsins og
stíga álfadans i tunglsljósinu.
I fyrstu þótti Lórelei þetla svo unaðslegt, að
dagarnir liðu sein draumur, og þótti henni einskis
ávant um hamingju sína. En von bráðar tók þung-
lyndi að sækja á hana. Söngur hennar ómaði nú
aldrei undir við nið fljótsins, hún sté ekki lengur
mál. Og liann sér lígrisdýi'ið byltast um koll og
dragast inn í gróðurþvkknið. Það öskrar af sárs-
auka og bræði.
Nú nær gráturinn tökunx á Úlla. Tárin hrynja,
hann getur ekki byrgt þau inni og kærir sig ekki
heldur um það.
Skotmaðui'inn kemur upp að trénu, og Úlli sér
í gegnum tárin, að þetta er innborinn eyjarskeggi,
binn ljótasti, sem hann hefur séð. Andlitið er eins
og á apa, og hann er villimannlegur og ægilegur
að sjá. En það er sama, þetta er maður, og nú
þykir Úlla vænt um alla menn. — Mér er sama, þó
að hann sé ræningi eða reglulegur villimaður,
hugsar Úlli. Hann má taka mig fastan og binda
mig og taka frá mér ljósmyndavélina mína cf
hann vill. Allt er betra en hanga lengur hérna í
trénu.
Útlendu setnintínrnai' á bls. 24:
„Wliere is niister Pelerson" =: hvar er Petcrson?
„Where is inister Petersons house“, oj{ „Wo ist das Hnus dcs
h'erru Peterson" = Hvar á Peterson heima?
26