Æskan - 01.03.1943, Blaðsíða 12

ÆSKAN
En þau virtust ekki taka eftir þessum dásemd-
um Drottins. Litli drengurinn, Jesú, var einn laus
vdð áhyggjur. Hann vappaði í kringum bálið og
skoðaði blómin. Allt í einu kom liann hlaupandi
til mömmu sinnar með fallegt, blátt og gult blóm
í hendinni.
„Þetta blóm mátt þú eiga, mamma mín,“ sagði
drengurinn og rétti jnömmu sinni blómið.
Þetta var blóm af munablómaættinni og leit úi
eins og gleym-mér-eiarnar okkar, en var miklu
stæiTa og þroskameira.
„Hvað heitir þetla blóm?“ spurði Jesú.
„Gleym-mér-ei,“ svaraði María.
„Hverjum átti ekki að gleyma?" spurði dreng-
urinn.
„Blómið átti ekki að gleyma guði sínum,“ svar-
aði María. „Guð Iiefur liklega sent barnið með
blómið til okkar til þess að minna okkur á, að við
eigum ekki að gleyma honum, heldur treysta á
handleiðslu hans. Hann, sem leiddi Israel út af
Egyptalandi, mun einnig leiða okkur heim í land-
ið, sem Guð gaf feðrum okkar.“
Jósep drap höfði. Hann var að þakka Guði fyrir
þessa vísbendingu og biðja hann fyrirgefningar á
vantrú sinni.
María þrýsti blóminu að brjósti sér, og það fest-
ist við klæði hennar. Síðan hafa öll þessi blóm,
hvar sem þau vaxa á hnettinum, allt frá litlu.
norðlægu gleym-mér-einni til suðræna, slóra,
þróttmikla blómsins, verið vaxin hárum, svo að
blómið festir sig við klæði þeirra, sietm þrýstir því
að sér. Þau liafa síðan orðið ímvnd tryggðarinnar
í hugum fjölda manna.
Jódynur í fjarska vakti Jósep og Maríu til veru-
Ieikans um eyðimörkina. Þau hlustuðu og störðu
út í myrkrið í áttina, sem jódynurinn heyrðist úr.
Hann varð stöðugt greinilegri, og að lokum sáu
þau hóp af Aröbum, sem stöðvuðu hesta sina
skammt frá þeim.
María og Jósep urðu óttaslegin. Verið gat, að
þetta væru ræningjar, sem stundum rændu kaup-
jnannalestir. Þau lieyrðu, að þeir töluðu saman ó
máli, sem þau skildu ekki, og voru allháværir, eins
og þeir deildu um eittlivað. Allt í einu vatt ungur
og glæsilegur Arabi sér af baki og gekk beint fil
þeirra. Hann liedlsaði þeim mjög kurteislega og
spurði um ferðir þeirra og ástæðuna fyrr þvi, að
þau hefðu tekið sér náttstað þarna.
„Þið hafið heppnina með ykkur,“ sagði hann.
„Ég er sonur Ben-al-Hússeins, hins mikla drottn-
ara hinna ilmandi runna. Faðir minn sendi mig
út á eyðimörkina móti nokkrum manna sinna. Við
sáum bjarmann af báli ykkar og riðum hingað til
þess að vita, hverju hann sætti. Nú ættuð þið að
gista hjá okkur, því að allir þreyttir ferðamenn eru
velkomnir til tjalda föður míns.“
Að svo mæltu gekk liann hvatlega aftur til
manna sinna, án þess að hlusta á þakklæti Maríu
og Jóseps. Hami lagði þegar svo fyrir, að þrir
mannanna skyldu verða eftir og fylgja ])eim til
vinjar föður lians. Sjálfur hélt hann þegar á gæð-
ingnum sínum af stað þangað.
María og Jósep bjuggu sig i snatri. Einn mann-
anna lánaði Jósep hest sinn, en teymdi sjálfur
úlfaldann. Hann var nú allgreiðstígur, þvi að liann
liafði hvilt sig, étið töluvert og svalað þorsta sin-
um. Að tveim stundum liðnum voru þau komin til
vinjar Ben-al-Hússeins, Arfaja Bisaita, eða héraðs
hinna ilmandi runna. Ben-al-Hússein réð yfir all-
stóru landsvæði, sem margar vinjar voru á. Hin
slærsta þeirra var Arfaja Bisaita, og bar allt þetta
landsvæði sama nafn. Nafnið bar vinin af runna-
gróðri, sem óx þar og víðar á svæðinu og fvllti
loftið þægilegri angan.
María og Jósep voru nú leidd að tjaldi nokkru.
Fyrir framan það stóð gamall og gráhærður öld-
ungur, góðmannlegur á svip. Ilann var búinn sem
arabiskur liöfðingi, og á höfði sér hafði hann
skrautlegan búnað. Við lilið hans stóð dreng-
linokki, sem hélt í liönd lians. Höfðinginn bauð nú
gestina velkomna og fylgdi þeim inn i tjaldið. Var
þegar borinn fyrir þau hinn ágætasti matur, sem
sýndi, að ekki voru numdar við neglur sér veit-
ingar til ferðamanna.
Brált hófust samræður milli Maríu og Jóseps og
Arabahöfðingjans. Þau sögðu honum frá fæðingu
Jesú, fró hirðunum á Betlehemsvöllum, frá engl-
unum og söng þeirra, flótta þearra til Egyptalands
og ýmsu fleiru. Höfðinginn var greindur maður
og vissi margt, því að margir komu til lians, og
allir miðluðu honum af þekkingu sinni. Hann
minntist þess nú, að einhverjir, sem gist liöfðu
vin hans, höfðu sagt honum frá fæðingu barns,
sejn spáð hefði vcrið fyrir, að ætti að verða kon-
ungur. Þetta barn liefði fæðzt i fjárhúsjötu. Eng-
inn vissi, hvað af þessu barni hefði orðið, en Heró-
des hefði látið drepa fjölda sveinbarna i Belle-
lxem i einu brjálæðiskasti sinu, og líklega hefði
þetta barn verið eitt þeirra. Hann gladdist inni-
lega af því, að þeim skyldi hafa heppnazt að
komast undan með Jesú. Og hann var jafnvel far-
inn að lila tilbeiðsluaugum til litla drengsins, sem
lék sér þarna á gólfinu.
Allt í einu fór litli Arabadrengurinn að gráta.
32