Æskan - 01.03.1943, Blaðsíða 8

ÆSKAN
)Jögguljóc).
!: I ■ '
Barn, sem unnir ævintýrum,
ertu þreytt að bíða dagsins?
Sástu roðá sólarlagsins
sveipa fjallið litum skirum?
Manslu þegar morgunsólin
mynda-letur gluggans þíddi?
Veggi hvíta skinið skrýddi,
skuggi féll á Bæjarliólinn.
Barn, sem þráir blóma yndi
birtu sólar, hvíl í friði.
Aftur kviknar vor í viði,
vaxa blóm — og hlær í lyndi.
Þey — þey, blunda, sólin sefur
saknar jörð, í mjallar klæðum.
-----Bráðum vaknar vor á hæðum,
vor, er okkur sólin gefur.
Óskar Þórðarson frá Haga.
nei, ég vil það ekki. Taktu mig með þér og vernd-
aðu mig!“
Gamli fiskimaðurinn strauk hrjúfri hendinni
um vota, glóbjarta liárið hennar.
„Vertu ekki hrædd góðin mín! Ég skal gjarnan
taka þig með mér heim í kofann minn. Við erum
svo einmana, gömlu lijónin, síðan dóttir okkar dó.
En þú átt nú vist marga vini og ættingja, sem
vilja gjarnan taka þig að sér. Þú virðist vera af
heldra fólki, því að fötin þin eru eins og hialín og
þú hefur glóandi gulldjásn um úlnliðina.“
Lórelei liristi höfuðið sorgmædd. „Enginn mað-
ur á jörðunni elskar mig. Þess vegna verður þú að
vera góður við mig. Og ég skal láta mér þykja svo
innilega vænt um þig.“ Og hún lagði mjúka liand-
leggina uni háls gamla fiskimanninum og kyssti
hann á veðurbitinn vangann. Aumingja karlinum
blýnaði Uin hjartaræturnar, og það hvarflaði að
honum, að guð hefði sent honum litlu telpuna
hans aftur. Eins fór konu lians. Vatnadísin litla
var svo hlý og góð, að hún vann lijarta gömlu kon-
unnar á svipstundu. Lórelei varð augasteinninn og
ýndið þeirra beggja, og þau kölluðu hana „Lóru“
sína. Þau hefðu ekki viljað sjá af henni, hvað se»n
í boði var, og því grennsluðust þau ekkert eftir
um uppruna liennar, og brutu ekki heldur heilann
um það, að hún hafði óviðráðanlegan beyg af Rín.
Gömlu hjónin vissu ekki betur en að foreldrar
hennar og systkini hefðu farizt í fljótinu, og hún
reyndi ekki að eyða þessum niisskilningi þeirra.
En hún varð þess fljótt vís, að þó að föður hennar
hefði legið illa orð til mannanna, þá töluðu þeir
þó enn verr um vatnabúana og krossuðu sig, ef
þeir voru nefndir, eins og þeir væru kölski sjálfur.
Hún vildi umfram allt gleyma liðinni ævi og vera
aðeins maður. Það var svo lokkandi og dásam-
legra með degi hverjum. En hvað jörðin var un-
aðsleg að vorinu! Eða hvað allt fólkið í grennd-
inni var alúðlegt og vingjamlegt, bæði ungu stúlk-
urnar og piltarnir. En fríðastur allra var þó ridd-
arinn ungi, Hermann frá Grafenstein. Þegar hann
kom niður eftir til hennar frá kastala sínum, var
vor í dalnuin, sólin Ijómaði og fuglarnir sungu. —
Hvernig gat faðir hennar sagt, að mennimir væru
fullir af falsi og svikum? Sannleiksástin Ijómaði
í svip Hermanns, og augu lians og varir töluðu
máli tryggðarinnar. Hún var þess fullvís, að hann
mundi leiða hana sem frú sína upp i kastalann,
og lifið verða heuni dýrðlegra með hverjum deg-
inum.
Einu sinni bar svo til, að Hermann riddari bað
hana að róa með sér út á fljótið. „Tunglskinið er
svo fagurt, og það er blæjalogn. Við skulum láta
strauminn vagga bátnum okkar. Komdu!“
Lórelei fölnaði.
„Neij, nei,“ stundi liún. „Yfirborðið er spegil-
fagurt, en undir niðri í djúpinu ólgar og sogar.
Vogaðu þér aldrei inn í riki Rínarkonungs!“
Riddarinn horfði undrandi á hana. Svo brosti
hann góðlátlega.
„Læturðu þessa gömlu liégilju á þig fá? Hristu
þetta af þér! Þó að Rin léki þig sárt, var hún
þó miskunnsöm við þig sjálfa, þegar hún skolaði
þér hérna upp á bakkann. Komdu nú! Sýndu, að
þú sért liugrökk, og að riddarinn frá Grafenstein
hafi ekki valið sér duttlungafulll harn að konu-
efni!“
Svo greip liann í hönd liennar og dró hana jneð
sér niður í bátinn. En þegar hann sá, hve hún var
náföl, og hvernig hræðslan og örvæntingin skein
úr svip heimar, þegar liún starði niður í vatnið,
aumkaðist hann yfir liana og bar hana fremur en
leiddi heim i kolið lil fósturforeldra liennar.
(Framhald.)
28