Æskan - 01.03.1943, Blaðsíða 18

ÆSKAN
Verðlaunaþraut.
Ég kom hingað í myrkri i gœr-
kvöldi og sá því lítið af þessum bœ,
sem ég er nú kominn i. En ég fór
snemma á flakk í morgun og fór að
litast um. Sá ég þá, að bærinn er all-
ólikur öllum öðrum, sem ég hef kom-
ið i. Ég gekk upp á hamar nokkurn
nálægt miðjum bænum og sá þá, að
byggðin liggur i boga fyrir fjarðar-
hotni og nokkuð út með beggja vegna.
Að mestu lcyti stendur hærinn i
hrauni einu miklu, sem liefur runnið
þarna út í sjó. Eru götur því óskipu-
legar, sem von cr. Húsin standa víða
nokkuð strjált, og sums staðar eru
laglegir trjágarðar við þau. Virðast
trén þrífast prýðilega í hraunhol-
unum.
Höfnin sýnist vera góð, og ganga
út i hana tvær hafskipabryggjur. Er
þar margt af skipum og flest togarar.
Sýndu nú, Dóri minn, að þú vitir
eitthvað i landafræðinni, og gettu
rétt, hver bærinn er. Eins geturðu
reynt þig á að þekkja myndirnar,
sem ég læt fylgja hér með.
Vertu blessaður, og skilaðu
kveðju til allra heima.
Fúsi.
Ráðningar
á verðlaunaþrautinni.
Nú er lokið verðlaunaþrautinni,
sem hófst i desemberblaðinu, og því
geta lieir, sem hafa spreytt sig á að
ráða hana, farið að senda ráðning-
arnar. Nokkrir lesendur Æskunnar
hafa verið svo óþolinmóðir, að þeir
liafa ekki getað beðið eftir því, að
þrautin kæmi öll, heldur sent ráðn-
ingar á þvi, sem kom i hverju ein-
stökú blaði. Nú veröa þeir að senda
ráöningu á allri þrautinni i heild í
cinu lagi, eins og áður hefur verið til-
kynnt að ætti að gera. Aðrar verða
ekki teknar til greina.
Yerðlaunasagan.
Sögusamkeppnin, sem Æskan efndi
til í haust, bar ekki eins rikulegan
ávöxt ,og æskilegt liefði verið. Stafar
það eflaust að nokkru leyti af því,
að fresturinn til að skila sögunum
mun hafa verið of naumur. Nokkrar
sögur bárust þó, og verða ýmsar
þeirra birtar liér í blaðinu. Bezta
sagan er eftir Margréti ívarsdóttur og
hlýtur hún verðlaunin. Heitir hún
„Heim á leið", og er flutt í þessu
blaði.
Eflaust verður efnt til likrar sögu-
samkeppni aftur áður en langt liður,
og skal þess þá gætt að veita nógu
langan frest.
Sícrítlur.
„Nú, nú, ÓIi minn. Hefurðu nú lent
í illindum einu sinni enn.“
„Já, strákarnir láta mig aldrei í
friði, svo að — — —.“
„Já cn manstu ekki hver sagði, að
ef einhvcr slær þig á annað eyrað,
átt þú að bjóða honum að slá þig á
hitt?“
„Jú, en hann Gummi barði mig á
nefið.“
Kennarinn: „Jói, þessi stíll þinn
um hundinn er orði til orðs eins og
stíllinn hans bróður þíns.‘
Jón: „Já, hann er um sama hund-
inn.“
Kennarinn: „Af hverju komstu ekki
í skólann í gær?
Doddi: „Ég hafði svo mikla tann-
pinu.“
Ivennarinn: „Er þér illt í tönninni
enn?“
Doddi: „Ég veit það ekki.“
Kennarinn: „Veiztu það ekki?
Hvernig stendur á þvi?“
Doddi: „Tannlæknirinn tólc hana
úr mér í gær?“
Kennslukonan segir börnunum i
sögutima frá Snorra Sturlusyni og
leggur sig fram til þess að koma þeim
i skilning um, hve ágætur maður
hann var. Loks leggur hún fyrir þau
nokkrar spurningar um hann, til þess
að vita, hve vel þau hafi tekið eftir.
„Hvað veizt þú nú um Snorra
Sturluson, Einar minn?“
Löng þögn. Loks svarar Einar:
„Hann er dauður.“
Löng þögn enn. Þá réttir Stína litla
upp höndina. Hún veit meira.
„Hann Óli gamli hjá okkur er Iilí«
dauður.“
„Kennari," segir Doddi litli. „Hún
systir min er búin að fá skarlatssótt/
„Taktu þá í snatri dótið þitt og
farðu lieim og komdu ekki i skólann
fyrr en henni er batnað og búið er
að sótthreinsa."
Þegar Doddi var farinn, sagði Tóti
litli sessunautur hans:
„Kennari, systir hans Dodda a
heima í Ameríku."
38