Æskan - 01.10.1945, Síða 4

ÆSKAN
SPÁKONAN (gripur liönd henn-
ar og horfir í lófann): Fögur hönd.
Ég fæ ofbirtu í augun. Löng líflína,
gæfa og gengi, heppni í ástum, ó-
vænt upphefð. Hvar eru aurarnir?
SVANHVÍT (fær lienni pening-
ana): Er þetta nóg?
SPÁKONAN: Enginn lætur meira
en aleigu sína (klappar lienni). Þú
ert góð stúlka. Hver vill vera næst-
ur?
ÁKI (gengur til hennar): Þú
mátt lesa í lófa minn, ef þú snertir
ekki hönd mina.
SPÁKONAN (lítur illilega til
Áka): Hver ert þú, sem hreykir þér
svo hátt? Aldrei hirði ég um hof-
móð þinn, og mun ég þér engu spá.
ÁKI: Þar varstu sj álfri þér verst,
því að ég hefði vel launað.
ÓMAR (réttir fram höndina):
Hversu lízt þér þessi?
SPÁKONAN (tekur höndina og
horfir lengi á): Þetta er dýr hönd.
Vaxandi frægð til hárrar elli. Illt er
gott og gott er illt. Grýttur vegur
að glæstu marki. (Heldur áfram að
muldra eitthvað, sem cnginn hegr-
ir nema Ómar.) •
ÓMAR (hvolfir úr pgngju sinni
í lófa spákonunnar): Helzt til er
litlu launað.
SPÁKONAN: Ástarþakkir. Þetta
er ærið nóg.
ÁKI: Ekki héit ég, að þú tækir
mark á slíkri hégilju.
ÓMAR (hlær): Þetta skaðar eng-
an. Þú ættir að láta hana spá fyrir
þér, bróðir.
ÁKI: Sérðu ekki, hvað luin er ó-
hrein á höndunum.
ÓMAR: Þau óhreinindi loða ekki
við mann.
ÁKI: Hún gæti borið með sér
einhverja pest. Það ætti að gera
svona flökkulýð landrækan.
(Spákonan heldur áfram að lesa
í lófa. Það hegrist ekki nema orð
og orð af Jwí, sem hún segir. Fleira
og fleira fólk safnast í kring um
liana. Loks verða áflog og illindi.
Áki flijtir sér i burtu, en Ómar
hleijpur til að skakka leikinn.)
UNA (kallar): Varaðu þig, Óm-
ar, þú getur orðið fyrir meiðslum.
SVANHVÍT (hleypur á eftir
honum og togar í hann): Gættu að
höndunum á þér, Ómar, i guðanna
bænum.
ÓMAR (gtir henni frá sér):
Vertu ekki að þvælast fyrir.
(Hann ryðst inn í þvöguna,
bjargar spákonunni og dreifir fólk-
inu.)
ÓMAR: Hvernig dirfizt þið að
vera með óspektir á þessum stað.
1. RÖDD (kallar): O, þú ert nú
ekki orðinn konungur enn þá,
drengur minn.
2. RÖDD: Og verður það aldrei.
Lítið á hendurnar á honum.
SVANHVÍT: Já, sjáðu, Ómar.
Það hefur dotlið frá sárinu, og
þarna liefurðu l'engið nýjar skrám-
ur. Komdu undir eins með mér. Ég
ætla að þvo það og binda um það.
(Þau fara.)
1. RÖDD: Við skuluin koma nið-
ur að vatninu. Þar er verið að
syngja og dansa.
2. RÖDD: Já, við skulum gera
það.
3. RÖDD: Þetta finnst mér dauf-
leg Jónsmessuhátíð.
1. RÖDD: Kóngurinn ætlar ekki
að sýna sig í dag.
2. RÖDD: Eigum við að æpa á
hann?
3. RÖDD: Sjáið þið nú. Þarna
kemur einhver sjónhverfingamað-
ur. Við skulum bíða og vita hverju
hann finnur upp á.
( S jónhverfingamaðurinn sýnir
listir sinar. Fóllcið horfir á og tek-
ur þátt í eftir ástæðum.)
TÖFRAM. (kemur lirópandi
inn): Heill og sæll veri allur hópur-
inn! Herrar mínir og frúr! Hér á
meðal ykkar stendur hinn heims-
kunni töframaður, sem getur gert
ótrúlegustu konstir!
1. RÖDD: Hvar er hann? Bless-
aður, láttu okkur sjá þann herra!
TÖFRAM.: Hver spyr svona
asnalega? Hann er liér auðvitað!
(Bendir á sjálfan sig.)
2. RÖDD: Og hvað geturðu þá
gert?
TÖFRAM.: Allt, sem ég vil. Ég
get látið dauða grásleppu syngja!
Ég get látið rollur verpa eggjum!
lig get látið hluti hverfa, stækka
eða verða að engu. Ég get breytt
manni í asna.
1. RÖDD: Viltu breyta mér í
asna?
TÖFRAM.: Þess þarf ekki. Þú
ert asni!
2. RÖDD: En geturðu látið mig
verpa ?
TÖFRAM.: Ég sagði, að ég gæti
látið rollu verpa. Þú ert ekki rolla.
2. RÖDD: Já, en geturðu ekki
breytt mér i rollu fyrst?
TÖFRAM.: Jú —en hugsaðu út
i, hvað þii crt að biðja um. Þegar
þú kemur heim og ætlar að i'ara að
tala við kærastann, þá geturðu ekk-
ert sagt, nema me—e—e (jarmar).
2. RÖDD: Hamingjan góða. Það
vil ég ekki! (Hverfur til balca, en
ýmsir jarma á eftir henni.)
TÖFRAM. (hátt): Takið nú öll
eftir! Nú skal ég sýna yklcur nokk-
uð, sem þig hafið ekki séð áður.
Lítið á! (Heldur vinstri hendi fram
með þumalfingri upp. Heggur liann
af með hægri Iiendi og lætur Iiann
koma aftur.) Hvað gerðist?
MÖRG: Fingurinn flaug af.
TÖFRAM.: Alveg rétt. En hann
kom aftur!
EINHVER KARL: Ini gætir víst
eklci losað m!ig við kýli, sem ég hef
liérna (bendir á sitjandann).
TÖFRAM.: Sjálfsagt. Farðu bara
lir buxunum, karl minn!
KARL: Úr buxunum? Hérna?
TÖFRAM.: Já, auðvitað.
(Hlátur)
KARL: Nei, það geri ég aldrei!
(Fer).
TÖFRAM.: Sama er mér. (Snýr
sér að einhverjum, sem hefur hatt.
Tekur hann). Rólegur á meðan!
Sjáið þið þennan ágæta hatt! Á ég
að láta hann breytast i annað?
MÖRG: Já, gerðu það!
TÖFRAM. (Breytir hattinum í
slæðu, §em er með 5 króna seðil í
hverju horni. Hnýtir svo slæðunni
um höfuð eigandans.): Gefðu kon-
unni þinni þetta, og þú færð remb-
ingskoss fyrir.
HATTEIGANDINN: Já, en hatt-
urinn minn? Hvar er hann?
TÖFRAM.: Viltu skipta? Skoð-
aðu slæðuna!
HATTEIG.: Nei, nú er ég hissa!
Peningar í hverju horni! Húrra! Ég
held, að ég fari ekki að skipta.
96