Æskan - 01.10.1945, Qupperneq 10

ÆSKAN
Eftirminnilegur
skóladagur.
Þegar ég rifja upp skólaveruna mína í gamla
daga, kemur Bárður á Brekku mér oftast í liug.
Ekki fyrir það, að hann væri nokkurt skólaljós,
heldur af því, að það var eins og ævintýrin eltu
liann, -— og hann elti þau, það vantaði ekki.
Það fór ekki dult, að honum leizt álcaflega vel
á Dísu litlu í Hamravík, þó að Iiann þyldi engum
að liafa slíkt í hámæli. Og mörg uppátækin lians
voru víst sprottin af því, að liann vikli vinna sér
álit í augum Dísu. Og þegar hún mat þau eklci að
verðleikum, varð liann að finna upp á einhverju
öðru, sem hann liélt að reyndist betur.
Atvikið, sem ég ætla að segja ykkur frá, gerðist
í eðlisfræðitíma, og við áttum að læra um brenni-
gler og sjónauka. Þess konar gler voru okkur ekki
ókunn með öllu, því að kennslukonan tók aldrei
gleraugun af sér, og þau voru þykk og voldug.
Fyrr um daginn lá við, að Bárður kveikti í hár-
lubhanum á Sverri. Það var glampandi sólskin, og
Bárður hafði lmuplað linsunni af hjólluktinni hans
pabba sins. Hann hélt, að hún væri sterkari-en litlu
linsurnar, sem kennslukonan sýndi okkur.
Hann var ekki í rónni fyrr en hann gat látið
geislavöndinn falla gegnum glerið á lubbann á
Sverri. Og engan grunaði neitt, fyrr en það fór að
snarka í hárinu og jafnvel fannst reykjareimur. En
Sverrir varð einhvers var og strauk um liárið, og
þá slokknaði í því, sem betur fór.
Kennslukonan vissi ekkert um þetta. En það átti
fleira að bera við daginn þann. Strákarnir áttu að
fá að sjá noklcuð, sem venjulega er aðeins í vörzlu
fullorðinna karlmanna. Það gerðist í löngu frímín-
útunum, þegar kennslukonan var heima að horða
miðdegismatinn. Bárður stóð úti við skólagirðing-
una og dró böggul í gráum bréfumbúðum upp úr
vasa sínum.
„Hérna skuluð þið fá að sjá nokkuð, strákar, sem
mergur er í. Þetta hérna er nú ekkert barnaglingur.“
Og strákarnir gátu ekki borið á móti því. Þegar
hann rakti bréfið utan af, komu i Ijós nokkur skín-
andi vélbyssuskothylki. Og þau voru ekki tóm, nei,
nei. Gljáandi blýkúla fram úr og livellhettan ó-
snert.
Strákarnir svo sem þekktu slíka hluti. Þeir liöfðu
séð hermenn á skotæfingum og jafnvel snuðrað í
102
kringum þá. Og sumir þeirra gortuðu jafnvel af
því, að þeir hefðu fengið að skjóta af riffli. Nú
þyrptust allir í kringuxn Bárð, og spurningunum
í'igndi niður. Hvar hafði hann náð í þetla?
Sumir glósuðu um, að þeir vissu það. Pabbi hans
átti víst nóg af þessu. Hann var alltaf eitthvað að
skjóta, og kannske voru þetta hara riffilslcothylki.
—- „En Iivað ætlarðu að gera við þetta?“ sixux'ðu fé-
lagarnir. 1 í
Bárður var drjúgur, en svaraði út í hött. Það gat
verið gott að eiga þetta, sagði lxann. En hann stakk
þeim ofboði aftur í vasann, þegar kennslukonan
birtist við hliðið.
í næstu kennslustund álli að vera reikningur, en
það geklc illa að festa hugann við dæmin. Strák-
arnir, sem sátu næst Bái-ði, höfðu ekki hugann við
annað en sjá, livort hann tæki nokkuð til skothyllcj-
anna. Dænxið, sem þeir áttu að reikna, var einmitt
um þyngd hlýnxola, eðlisþyngd og rúmtak var til-
tekið. Þetta ætti að vera auðvelt fyrir Bárð, sem
var með hlý í vasanum.
En það var nú eiltlivað annað en þelta væri axxð-
velt fyrir Bárð. Hann reiknaði og reiknaði og straixk
allt út jafnhai-ðan. En slöðugt var hamx með aðra
höndina í buxnavasanum og fitlaði þar við eitt-
hvað, leit í kringunx sig og hrosti ílxygginn.
Kennslukonan varð að lokum grönx yfir þessu.
„Hvað ertu alltaf að Iiugsa xmx annað en reiknixxg-
inn, drengur?" sagði hixn. „Reyndxx að koma þessxx
af!“
En áminniixgin sloðaði ekki. Þó tók kenhslukon-
an eftir því, að Bárður var alltaf að fitla við citt-
livað, sem hann hafði í vasanum. Það lilaut að
vera brjóstsykur eða eitthvert annað sælgæti. Það
var hezt að gera það undireins upptækt. Ilún seild-
ist niður í vasann og konx upp xxxeð eitthvað, inn-
vafið í grátt bréf.
Kennslukonan var dálítið skjálfhent, henni hafði