Æskan - 01.10.1945, Qupperneq 11

ÆSKAN
sinnazt svo út af þessu. Þessu skyldi hún þó sannar-
lega fleygja í eldinn, hvað sem það nú væri, brjóst-
sykur eða annað óféti. Þar átti það heima. Og það
skíðlogaði í ofninum. Hún stikaði þangað, æði fas-
mikil, og opnaði hann. Hún sá út undan sér, að
Bárður reis til hálfs upp úr sætinu, og augun ætluðu
út úr höfðinu á honum. Nú, það var naumast, að
drengnum þótti vænt um þctta. En það var sama,
iiún var húin að ákveða að gefa eldinum þetta, og
þangað skyldi það fara. Það var eins og Bárður
ællaði að segja eittlivað, því að liann opnaði munn-
inn. En í því fleygði lcennslukonan gráa hréfinu
inn í eldliolið og skellti svo ofnhurðinni aftur. f
sama bili heyrðist hálfkæft óp frá Bárði. Og nú
þóttist hann heppinn, að hann sat úti við gugga.
Hann spratt upp úr sætinu og smaug eins og áll
út um gluggann. En liann rak sig á það, að aldrei
skyldi seinn maður flýta sér. Óluklcu rauða pcysan
lians kræktist á gluggakrókinn og dróst upp yfir
Iiöfuð, og þarna hékk hann cins og Absalon í eik-
inni.
Engin sprenging hafði enn orðið í ofninum. En
samt varð allt á tjái og tundri í stofunni á einu vet-
fangi. Það var ekki Bárður einn, sem vissi, hvaða
hætta var á ferðum. Flestum strálcunum var ljóst,
að nú reið á að liypja sig út í hvellinum. Þeir sátu
ekki i'ast við opna gluggann eins og Bárður, en þá
var að nolast við dyrnar. Þcir spruttu upp úr sæt-
uiium eins og hermenn úr skotgröf og ruddust til
dyra. '
Sumir lirifsuðu með sér eina stelpu. Þær höfðu
eklci einu sinni vit á því að vera liræddar, ræflarnir,
og það var þó alltaf hetjuskapur að hjarga úr lífs-
háska, þó að ekki væri nema stelpu. Það varð ógur-
leg ös við dyrnar. Hver reyndi að vaða yfir annan
og ryðja sér braut með olnbogum og hnjám.
Enginn gaf sér líma til að líta eftir kennslukon-
unni, því miður. Ilún stóð bara og tvísté eins og
eggjasjúk Iiæna og kom engu orði upp, enda var liá-
vaðinn svo mikill í krökkunum, að ekkert hefði
hcyrzt til liennar. Allir þóttust hafa ljöri að forða.
Það mátti ekki tæpara standa. í sama bili og hinir
síðustu ruddust út úr dyrunum kom fyrsli hvellur-
inn. Ofnliurðin þeyttist upp, og eldur og eisa gaus
út á gólfið. Og nú urðu krakkarnir fyrst hræddir
að marki.
Bárður stóð úti í hliðinu og reyndi að fela sig á
bak við stólpann. Hann var grár í gegn af hræðslu.
Allir biðu með öndina í hálsinum eftir fleiri spreng-
ingum, en þær drógust furðu lengi.
Af hverju kom kennslukonan ekki út og forðaði
sér úr lífsháskanum? Tóti tók fyrstur í sig liug og
dug og gekk áleiðis að dyrunum. Dísa hrópaði til
lians og varaði hann við, sagði, að hann mætli ekki
fara inn, en liann lét scm liann lieyrði það ekki.
Allir supu lxveljur um leið og liann smaug inn úr
dyrunum. Að hann skyldi þora þetta!
Eftir andarlak kom hann eins og eldibrandur
út aftur, og hann kallaði i meira lagi skjálfraddað-
ur til hinna:
„Við verðum að bera kennslukonuna út! Hún
liggur á gólfinu úti við gluggann, og ég sá, að það
blæðir úr henni!“
Nú var eins og rafslraumur færi um krakkana.
Nú gleymdu þeir hræðslunni um sitt eigið líf.
Stærstu strákarnir ruddust inn eins og fætur tog-
uðu. Tóti sparkaði ofnhurðinni aftur. Nokkrir rjúk-
andi kolamolar lágu framan við ofninn, en aslcan
var úti um allt. En stóreflis rifa var á ofninum, og
skein þar í eldinn.
Kennslukonan var lílil og grannvaxin, svo að
drengjunum gekk slysalaust að bera hana út. Þeir
þyrptust utan um hana og þrifu í hana, hvar sem
þeir náðu handfesti, og drösluðu henni út, alla leið
103