Æskan - 01.01.1950, Blaðsíða 12

ÆSKAN
Iirollur um hana, þegar hún minntist brúðkaups-
kvöldsins á bóndabænum og flóttans undan hysk-
inu þar. En ekki þorðu þau að stanza til þess að
tala nánar um þetta, fyrr en þau voru komin langa
leið og sáu lieim lil bæjar nokkurs.
„Ég vildi, að við gætum komizt yfir ána og til
þorpsins þarna, þá væri mér rórra,“ sagði Andrés.
Og þó að þau væru hæði þreytt og soltin, hertu þau
sig upp og hröðuðu sér niður að ánni. Maggi
skældi af þreytu. Hann hafði sleppt kisu, til þess
að eiga hægara um að fvlgja systkinum sínum, og
hún varð eftir i skóginum. Það var vatnselgur ofan
á ísnum í ánni, og þau gengu eftir bakkanum til
þess að leita að stað, þar sem fært væri vfir. Bakk-
inn var hár og brattur fram að ánni og þar óx
kjarr, þar sem þau gátu falið sig. Þar var líka nóg
handa Hyrnu að kroppa. Og nú leysti Andrés lolcs
frá skjóðunni.
Hann hóf sögu sina þar sem hann lagði af slað,
glaður og i góðu skapi, til þess að afla matar.
Hann hafði varazt að koma nærri bænum, þar sem
veizlan stóð, sællar minningar. Loks hafði liann
heyrt mannamál og hélt þá, að þetta mundu vera
viðarhöggvarar, sem gætu vísað honum á ein-
hverja verzlun, en þegar hann heyrði, að þcir töl-
uðu um veizlu og víndrykkju og áflog, slanzaði
hann og hlustaði. „Ég vildi, að ég næði i strák-
pottorminn, sem hrá fæti fyrir mig,“ sagði annar,
„þá skyldi ég launa horium lambið gráa og kenna
horium að forsmá ekki, þegar ahnennilegir menn
bjóða honum brennivín."
m
m
m
m
m
§§
m
m
m
m
§3
m
§3
m
gi
Margvísleg eru þau dýr, sem menn temja o{
kenna ýmsar „hundakúnstir“, oftastnær með þa<
fyrir augum að láta þau svo leika þær fyrir áhorf
endum fyrir ærna peninga. Má geta nærri, að of
er heilt harðneskju við veslings dýrin, meðan þai
eru að læra listirnar, því að ekki er þetla þeiM
eðlilegt.
Svo bar lil fyrir skömmu vestur í Bandaríkjuri1
að dýratemjari einn var að láta bjarndýr sýri1
m

Nú skildi Andrés á augabragði, að það var
vinnumaðurinn, sem lalaði. Hann hafði ekki fyrr
skotizt inn í þéttan runna þar rétt hjá, en karlinn
kom í ljós, úttútnaður af drykkju og vonzku, og
10