Æskan - 01.01.1950, Blaðsíða 19

ÆSKAN
Ráðningar
á verðlaunaþraut 1949.
Mikil þátttaka var í a'ð glíma vi'ð'
verðlaunaþrautina, sem lauk i nóvem-
berblaðinu. Alls bárust á annað hundr-
nð lausnir, en aðeins 10 reyndust rétt-
:ir. Dregið var um hverjir skyldu
hljóta verðlaunin.
Þessi nöfn koinu upp:
Sigurður Sigurðsson, Smáratúni 12,
Selfossi, hlaut 100 krónur. Örn Árna-
son, Norðurstig 7, Reykjavik, lilaut 75
krónur. Valdemar Kr. Jónsson, Aðal-
•stræti 22, ísafirði, hlaut 50 krónur.
Verða þeim nú send verðlaunin inn-
•>n skamms, og þakkar „Æskan“ bæði
þeim og svo öllum öðrum þátttökuna
Hinar réttu ráðningar voru þessar:
1. Máninn. 2. Gin á sæljóni. 3. Eggja-
skerari. 4. Kolkrabbi. 5. Westminster
Abbey með Big Ben klukkunum. (i.
Gitar. 7. Kvikmyndaleikarinn Robert
Taylor. 8. Helikofterflugvél. 9. Maur-
æta. 10. Kvikmyndaleikkpnan Gene
Tierney. 11. Fáni Egyptalands. 12.
Eáni Grikklands. 13. Okapi. 14. Frá
Þingvöllum. 15. Salamandra. Til gam-
ans má geta þess, að flestir þekktu
rkki fána Egyptalands og héldu hann
'era fána Tyrklands eða Pakistans.
Nokkrir héldu kvikmyndaleikarann
Roberl Taylor vera Hauk Mortens
söngvara.
f þessu blaði hefst nú ný verðlauna-
liraut. Fylgist með frá upphafi.
Fótbrotna öndin.
Það var einu sinni, að ég gekk suð-
nr með brekku heima hjá mér. Það
'ar ekki þiðnaður allur snjór, og ég
ætlaði að gamni minu að leika mér.
Þannig liagar til, að þarna er smá-
tjörn, og ætlaði ég að sulla i krapinu.
En þegar ég kom niður að tjörninni.
heyrði ég eitthyert skvamp rétt nærri.
Mig langaði til að skoða, hvað þetta
gæti verið, og fór að lita í kringum
oiig. Eftir litla stund sá ég litla urt-
önd. Þá var ég svo lítill, að ég hafði
ekki vit á að sjá, að ckki væri allt
i lagi. Ég hljóp lieim og sagði frá
þessum merkilega atburði og vildi fá
brauðmola til að gefa öndinni. Þegar
ég kom aftur að tjörninni, var öndin
búin að troða sér undir ísskörina, en

FERÐALAC
y ^ . jí Nonna og Möggu.
FramKaldssag* í myndum.
Nonni varð að liafa hendina í fatla eftir slysið, og smiðunum varð að.íresta,
enda var það sjálfgert, þar sem þau vanlaði nagla. Þau töldu aura sina,
og kom þá í Ijós, að Nonni átti 25 aura, en Magga 17 aura. Sú upþhæð
brekkur skammt til efniskaupa. - Nú bar vanda að höndum. Hvað skal nu
gert'? Nú datt mér golt ráð i hug, segir Nonni. Við skulum stoina til leik-
svningar, og selja svo aðgang að henni, og fá svo Sigga og Disu lilað hjalpa.
Magga hóf slrax undirbúninginn með þvi að mála auglýsingaspjald eitl mikið
tu að festa upp á húsvegginn. - Slrax og auglýsingin kom upp, fóru börnin
að lesa hana mcð athygli. Leikýningin átti að fara fram næxta sunnudag.
eftir litla stund gat ég náð henni og
sá þá, að hún var fótbrotin.
Ég fór nú með hana heim. Þegar
þangað kom, var búið uin hana i litl-
um þvottabala. Seinna um daginn
mátti frændi minn vera að því að lita
á öndina, og ætlaði hann að reyna að
lækna liana. En liann sá strax, að
fóturinn var svo illa brotinn, að það
var ekki liægt, svo að við tókum það
ráð, að taka fótinn af um brotið og
binda vel um sárið. Svo var öndin
höfð i balanum i nokkra daga meðan
sárið var að gróa.
Jóhann S. Kristjánsson (12 ára).
Hitt og þetta.
í Japan er fiskur nokkur, sem kall-
aður er kattfiskur. Hann er að þvi
lcyti merkilegur, að hann getur varað
fólk við jarðskjálftum. Hann er geymd-
ur i vatnstunnum. Ef barið er i liann
og hann lætur sér yfirleitt hvergi
bregða, er engan jarðskjálfta að ótt-
ast. En ef hann tekur að synda, þá
bregst það aldrci, að jarðskjálfti er i
vændum.