Æskan - 01.09.1958, Blaðsíða 5

♦ JEvintýri og sögur, frá ýmsum löndum. ♦
HANSJ0RGEN
Hans Jörgen átti stóran búgarð
°g stórt bú. Og hann átti líka
yfir hundrað pör af ullarsokk-
um, sem voru fullir af skírum
silfurdölum. Hann hefði því
Ve^ §etað borðað steikt svínakjöt með
góðu öií á hverjum degi. En það gerði
1ann ekki. Hann var svo nízkur. Já,
*v° nízkur, að jafnvel sparsömustu
ndurnir í nágrenninu sögðu, að
það gengi allt of langt. Hestarnir og
ymar hans voru ekki annað en
skinn og bein. Og hænsnin og and-
lluar voru hættar að verpa fyrir hor
vonda hirðingu. Ekkert vinnu-
^ gat hann fengið lengur. Hann
vaið þvi ag vinna aiit sjálfur með
Jalp veikbyggðrar konu sinnar.
Og ef hann hefði nú unnt konu
;inni að borða almennilegan mat! En
I a^ gerði hann ekki. Hún varð að
a á salti og brauði og drekka gervi-
s>’kurvatn.
"Salt og brauð gerir kinnarnar
rauðar,“ sagði Hans Jörgen.
.. ^u jiað rættist nú samt ekki á
°nnu Marju. Maður gat varla séð
a hún hefði kinnar, svo visnar voru
Pær orðnar.
•.Það er af of mikilli kaffidrykkju,"
SaS®i maður hennar. „Það er óhollt
a® drekka kaffi. Þú gerðir réttara, ef
. ^rykkir tært lækjarvatn. Þá skild-
lr®u sjá hvað blómleg þú yrðir.“
Anna Marja lá margar heilar næt-
°S grét. Ekki þó vegna þess, að
j1Un Varð að lifa á þurru brauði,
ur vegna þess, hvernig Hans
órgen var orðinn. Hann var þó einu
Sluni elskulegur, ungur piltur um
lað bil, sem hann bað hennar. Þá
Var ^laun fátækur, en glaður og
an®gður með fátæktina. Hann var
hraustlegur og hafði krafta og kjark
til að vinna.
En svo fékk hann bújörðina og
mikla peninga í arf. Og þá var það, að
ágimdarvætturinn náði honum á
vald sitt. Það var líkast því, að hann
hefði gullklump undir brjóstinu, en
ekkert hjarta.
Og þrátt fyrir allt, elskaði Hans
Jörgen konu sína. Það er að segja
upp á vissan máta. Hann vissi vel,
að hún átti ekki gott hjá honum, og
ef hann dæi, yrði það henni mikill
léttir. En það gat hann ekki hugsað
til. Hún mátti ekki hrósa sigri yfir
því, að hann félli frá. Og til að hindra
það, gerði hann þá ósvífnustu erfða-
skrá, sem nokkur maður gat hugsað
sér.
Öll auðæfi hans skildu renna til
ættingja hans. Anna Marja skildi ekki
fá neitt annað en þær fimmtíu krón-
ur, sem hún kom með til hans.
„Þá getur hún grátið yfir mér, þeg-
ar ég er dauður, í staðinn fyrir að
fagna," hugsaði hann.
Á einni bjartri tunglskinsnótt lá
Hans Jörgen í rúmi sínu og gat ekki
sofnað. Það var á þeim tíma, sem
gæsirnar fella fjaðrir. Það, sem hélt
vöku fyrir honum var það, að hann
var að hugsa um, að nú væru allar
gæsirnar hans út í haga, og allar
fjaðrirnar, sem þær felldu í nótt,
mundu tapast.
„Ég verð að fara á fætur og tína
saman fjaðrirnar mínar,“ hugsaði
hann. „Hver veit nema að einhver
kæmi og taki þær.“
Svo klæddi hann sig, tók poka og
fór út í gæsahagann. En áður en
hann yfirgaf bæinn, hljóp hann
nokkra hringi í kringum hann og
hringlaði í hlekkjum og gelti eins og
_______________________ ÆSKAN
hundur. En það gerði hann til þess,
að ef nokkur maður væri á ferðinni,
þá héldi hann, að hann hefði stóran
varðhund. En auðvitað tímdi hann
ekki að eiga varðhund.
„Svo vitlaus er ég ekki,“ hugsaði
hann, „að hafa hund bara til að
éta.“
Þegar hann hafði fyllt pokann
með fjöðrum, var hann orðinn þyrst-
ur og þreyttur af að beygja sig til
jarðar og tína upp eina og eina fjöð-
ur, svo að hann sagði við sjálfan sig:
„Ef ég gæti nú fengið vatn að
drekka, skildi ég gefa fimmeyring
fyrir það. Já, auðvitað gæfi ég þá
ÍSLENDINGA SÖGUR V.
„Fö^ur er liIíSin“.
„Þeir riða fram at Markar-
fljóti. Þá drap liestr Gunnars
fœti, og stökk hann af baki.
Honum varð litit til hliðarinn-
ar ok bœjarins at Hlíðarenda.
Þá mœlti hann: „Fögr er hlíð-
in, svá at mér hefir hon aldri
jafnfögr sýnst, bleikir akrar,
enn slegin tún, ok mun ek riða
heim aftr ok fara hvergi.“
Njáls saga.
109