Æskan - 01.01.1976, Blaðsíða 12

„Hver ert þú?“ spurði fuglinn.
„Ég er Jens og er eiginlega týndur að heiman —
og svo er ég hræðilega svangur," volaði Jens.
„Allt í lagi,“ sagði fuglinn, „ég skal mata þig/“
— Svo kom hann með feitan ánamaðk í nefinu og
setti upp í Jens.'
„En sá óþverri," hugsaði Jens, en hann var vel
uppalinn drengur og sagði því: „Takk fyrir matinn.“
Hann fann að þetta var vel meint hjá fuglinum.
„Nú skal ég fljúga með þig heim til þín. Settu
þig upp á bakið á mér og sýndu mér svo hvar þú
býrð.“
Þeir þutu af stað gegnum loftið. „Það er þetta hús
þarna með rauða þakinu," sagði Jens og benti fugl-
inum á það. Eftir augnablik var hann heima aftur.
Jens fór að svipast um eftir Timmalása.
En sú heppni! Þarna kom hundurinn.
„Hvað varð eiginlega af þér, Jens, og hvers *
vegna ertu svona lítill?“ spurði Timmalási.
„Það er af þvi að ég skrapp saman og það er
vegna þess, að ég vildi ekki borða. Ef ég fæ nú eitt-
hvað að borða, verð ég strax stór aftur. Flýttu þér
nú, Lási minn, og gefðu mér eitthvað í svanginn.“
Timmalási varð sorgmæddur á svipinn. „Ég hef
ekkert handa þér, nema minn mat og honum hefur
þú víst ekki lyst á. Það er hundakex, fiskfars og
— og grautur."
„Allt í lagi,“ sagði Jens, „láttu það bara koma.“
Og Jens borðaði þetta allt saman. Þegar hann hafði
lokið við að borða, var hann orðinn stór aftur — og
mjög, mjög glaður.
„Timmalási," sagði hann, „þú ert minn allra besti
vinur og þú skalt fá hið stærsta kjötbein, sem til er
[ heiminum!“
Og síðan hefur Jens litli alltaf borðað matinn sinn,
án þess að segja orð. Þess vegna er hann nú orðinn
mjög stór — og mjög sterkur. Sjáið þið bara mynd-
ina. — Hann er orðinn mjög sterkur.
10