Æskan - 01.01.1976, Page 14

Ævintýrið um
H. C. Andersen
EFTIR KAREN MARGRETHE BITSCH
Strax á eftir fer hann út í hina miklu borg. Leik-
húsið, konunglega leikhúsið, dregur hann að sér
eins og segull. Hann verður að skoða það strax.
Hann finnur það fljótt, gengur marga hringi um-
hverfis það, rannsakar dyr og glugga og biður til
guðs um, að verða góður leikari.
Allt í einu mætir hann fátæklega klæddum manni,
sem talar til hans:
„Viljið þér fá aðgöngumiða að sýningunni í kvöld?“
spyr hann.
Aðgöngumiða f konunglega leikhúsið! Drottinn
hefur heyrt bænir hans! Hann lítur glaðlega á mann-
inn og segir:
„Jú, þökk fyrir, það vil ég gjarna!"
„Hvers konar miði á það að vera?“ spyr maður-
inn.
„Það verðið þér að ákveða," svarar Hans Christian.
„Mér er sama hvar ég sit, bara að ég fái miðann."
Hann ímyndar sér í einfeldni sinni, að maðurinn
ætli að gefa honum aðgöngumiðann.
„Langi sláninn þinn?“ hrópar maðurinn. „Ertu að
hæðast almennilegu fólki!" Hann úthellir runu af ill-
yrðum yfir Hans Christian saklausan, en honum
finnst ráðlegast að hlaupa á brott og gerir það.
Daginn eftir á að láta skríða til skarar. Hann fer
í fermingarfötin og háu stígvélin. Hann finnur brátt
húsið, þar sem frú Schall á heima. Hvað skyldi hún
gera fyrir hann? Hvað skyldi gerast í dag? Við
dyrnar hennar er langur klukkustrengur. Hann hikar
augnablik; svo fellur hann á kné og gerir bæn sina,
biður til drottins, sem er einasta athvarf hans.
Hann heyrir fótatak á tröppunni og vinnukona kem-
ur fram. Hún heldur að hann sé betlari, brosir vin-
gjarnlega til hans og gefur honum skilding. Hann
verður feiminn. Getur hún ekki séð, hve hann er
fínn? Hann hefur aldrei betlað, eins og mamma
hans neyddist stundum til. Hann réttir henni skild-
inginn aftur, en hún segir: „Eigðu hann bara“ og
er þegar farin.
Hann tekur í klukkustrenginn! En frú Schall er ekki
snemma á fótum og hann verður að bíða í nærri
tvo tíma, áður en honum er boðið inn í húsið. Loks
eru dyrnar opnaðar og vinnustúlka vísar honum til
stofu frúarinnar. Stofan er næstum því eins fín og
stofan hjá Guldberg liðsforingja.
Dansmærin situr þar inni í stórum hægindastól
og horfir forviða á hann.
Þessi slánalegi og klaufalegi drengur hneigir sig,
svo að hendurnar snerta nærri gólfið, og réttir henni
bréf Ivarsens.
Frú Schall verður mjög undrandi, því að hún hefur
hvorki kynnst né séð þennan gamla prentara f
Odense. Ungi maðurinn segir henni frá brennandi
ást sinni á leikhúsum og list og býðst til að sýna
hvað hann geti. Hann segist vilja leika aðalhlutverkið
í „Cendrillon“.
Leikarar frá konunglega leikhúsinu höfðu sýnt
þetta leiksviðsverk í Odense og hann hafði séð það
tvisvar, en aldrei lært það eða æft sig í því. En hann
er sannfærður um að hann geti leikið hlutverkið,
og þar sem minnið bregst, skáldar hann hiklaust
inn í.
^ Þá er hann kemur að atriði, þar sem á að dansa,
fer hann úr stígvélunum og dansar á sokkaleistunum
meðan hann syngur vísurnar hástöfum.
Frú Schall sannfærist betur og betur um að geggj-
aður maður standi frammi fyrir henni og flýtir sér
að láta koma honum út úr dyrunum.
Hann gengur grátandi niður tröppurnar, út í há-
vaða bæjarlífsins, géngur ennþá einu sinni um-
hverfis leikhúsið, áður en hann snýr við heim f
herbergi sitt.
Hans Christian hefur ekki enn fundið hamingjuna
í höfuðstaðnum. Peningarnir eru á þrotum. Hann brýt-
12