Æskan - 01.11.1977, Blaðsíða 6

á lágum fótskemli, stillt og umsvifalaus, eins og hún hafði
verið upp á síðkastið. Anna sneri sér að Lúsíusi.
Hann kom beint að erindinu. — Er nokkur hér, sem
fyrirskipun landsstjórans um manntalið nær til? spurði
hann mynduglega.
— Já, sagði hún. Hún var vön ruddalegum embættis-
mönnum. Jósef er að vinna bak við húsið. Hann er frá
Betlehem.
— Hann á að leggja af stað snemma í fyrramálið. Og
þú — ert þú móðir hans?
— Nei, ég er fædd hérna. Ég er tengdamóðir hans.
María, dóttir mín, er kona hans, sagði hún, og leit blíð-
lega til Maríu.
— Nú, þá á hún að fara líka. Anna greip andann á lofti.
— Það er ekki hægt. Hún á von á barni. Hún getur ekki
farið.
— Hún skal fara. Lúsíus hvessti dökk augun ógnandi
á hana. — Snemma í fyrramálið. Konan er eign manns
síns og verður að fylgja honum.
— Já, en barnið — ferðalagið er langt og þreytandi —
barnið fæðist á leiðinní.
— Það er þá bara betra. Þá bætist eitt nafn við
manntalslistann í Betlehem. Stúlkan fer með honum.
Sjáðu um, að hún Ipggi af stað í dögun.
— Nei! Anna vissi ekki fyrr en hún hafði sagt þetta. Ég
geri það ekki. Ég leyfi það ekki.
Lúsíus varð rauður í andliti, og steig feti nær henni.
— Gerðu það sem ég segi þér, annars skal þetta
verða þér dýrt.
— Mér er sama, hversu dýrt það verður. Láttu dóttur
mína aðeins í friði.
Hún hélt um stund, að hann ætlaði að slá sig. Augu
hans urðu svört af reiði, en hann hreyfði sig ekki.
Þá stóð María á fætur og gekk til þeirra. — Ég skal
fara, sagði hún æðrulaus. Vertu ekki hrædd, mamma.
Guð er góður, og hann mun vaka yfir mér. Ég skai fara.
Frekari orð voru óþörf. Friðurinn, sem hvíldi yfir Maríu
kom íveg fyrir frekari orðaskipti. önnu langaði mest til að
hrópa mótmæli í örvæntingu sinni, en þagði. Jafnvel
Lúsíusi stóð ekki á sama.
— Gott og vel, sagði hann að lokum. Þið leggið þá af
stað í dögun. Ég skal tala við mann þinn. Hann gekk fram
að dyrunum; það glampaði rétt sem snöggvast á hjáim
hans, er hann gekk út, svo heyrðu þær hann tala við
Jósef í skipunarrómi.
Þetta var allt og sumt. Þau lögðu af stað daginn eftif.
og Anna grét, þegar hún horfði á eftir þeim niður hvítan,
rykugan veginn. Síðan hafði hún staðið tímunum sarnan
og horft að heiman, en hún var hætt að gráta, og bað nu
til Guðs, bað hann að vaka yfir Maríu.
Og nú stóð hún aftur í dyrunum og bað. Hún rétti ur
sér. Hún heyrði hamarshögg. Annagekkaftur inn íhúsið-
Það var komiö fram á dag, og hún var enn ekki farin að
geraverkin. |
Það var svo sem ekki mikið að gera, þar sem hún var
nú ein. Hún bakaði brauð á heitum hlóðarsteinunum,
sem stóðu á miðju gólfinu. Hún gaf geitunum og baett'
olíu á lampann. Svo tók hún stærstu krukkuna og lagöi at
stað eftir vatni.
Brunnurinn í Nazaret var víðfrægur. Þar hittust konurn
ar á hverjum degi, er þær sóttu sér vatn, og um
leið
sögðu þær hver annarri þær fréttir, sem þeim höfón
borist til eyrna. Þar var mikið um að vera, þegar sam-
ræður kvennanna stóðu sem hæst, vatnið gjálfraði,
sólin skein á marglita höfuðklúta kvennanna. Anna gekk
hröðum skrefum niður götuna milli vínakursins og tjar'
hússins, þar sem hirðarnir geymdu veiku kindurnar-
Innan stundar var hún komin inn á auða svæðið, þar sem
brunnurinn var.
Konurnar rýmdu til, svo að Anna gæti fyllt krukke
sína. Hún lyfti henni upp á öxlina, og.ætlaði að halda e
stað. Hún tók aldrei þátt í málþingi hinna kvennanna, en
nú kallaði einhver á hana, og kona gekk til hennar út
úr hópnum. Það var Sara vinkona hennar, sem bjó a
leitinu handan við bæinn. Sara var lág og gild, með dökk
og skær augu, og hún var jafnan glaðleg í bragði.
— Hefur þú heyrt, að það geisar veiki í Jezreel? spui"01
hún.
Anna hafði ekki heyrt þess getið. Henni varð litið
þorpsins Jezreel, sem var hinum megin í dalnum, og t11^
andvarpaði. — Hvaða veiki er það?
— Það er hitasótt, svaraði Sara. Það er sagt, að hun
grípi um sig. Enginn veit, hvern hún grípur næst.
4