Æskan - 01.11.1977, Blaðsíða 83

— Ég ætla að halda á pelanum þegar hann drekkur,
sagði Doddi.
— Uss, þú getur það ekki, sagði Hulda.
— Heldurðu að ég geti ekki haldið á pelanum? Þið
eruð bara montrófur, svaraði Doddi.
Dagarnir liðu hver af öðrum og loks hringdi Ragna í
símann til mömmu sinnar og sagðist koma með flugvél
daginn eftir ef veður leyfði.
Systurnar hugsuðu ekki um annað en þetta þegar þær
fóru í skólann morguninn eftir. Það var kominn mikill
snjór og veður þungbúið. Talsverður norðaustanstormur
með éljagangi. Qtlitið var ekki gott með flug þann daginn.
Þó fréttu þær í skólanum að búið væri að hreinsa flug-
völlinn.
Þegar þær komu heim aftur um hádegið móðar og
másandi spurði Helga:
— Kemur Ragna í dag með drenginn?
— Ég veit það ekki, svaraði mamma hennar. — Flugi
hefur verið frestað til klukkan fjögur. Það er ekki flug-
veður.
— Kemur litll drengurinn þá ekki í dag? spurði Doddi.
— Við vitum það ekki ennþá, svaraði mamma hans. —
t>að verður flogið ef veðrið batnar.
Það var hijótt yfir miðdegisboröinu. Stormurinn þeytti
snjónum úti fyrir.
Svo fór Davíð aftur til vinnu sinnar og systurnar í
skólann, en þau Heiða og Doddi urðu eftir heima.
— Hvernig eru lítil börn, mamma. Eru þau eins og
brúður stelpnanna? spurði Doddi.
— Nei, það finnst mér ekki. Þau eru ósköp lítil og veik-
burða og sofa næstum allan daginn nema þegar þau fá
sér mjólkursopa úr brjósti mömmu sinnar.
— Varég einu sinni svona lítill?
— Já, Doddi minn. Allir hafa einhvern tíma verið smá-
börn.
Skömmu síðar hringdi síminn. Það var afgreiðslu-
maðurinn við flugvöllinn. Hann sagði Heiðu að flugvélin •
f®ri af stað frá Akureyri klukkan hálffimm, en ekki væri
öruggt hvort hún gæti lent. Hann gekk á með éljum.
Heiða hringdi í Davíð og sagði honum þessar fréttir.
h’egar systurnar komu heim úr skólanum heyrðu þær
Það einnig. Börnin voru afar spennt af tilhlökkun.
Þó að stormurinn hamaðist og ekki sæist til lofts, fór
Davíð ásamt konu og börnum út á flugvöllinn. Þau fóru til
að taka á móti Rögnu og litla drengnum hennar.
En þegar þau komu út á flugvöllinn gekk yfir dimmt él.
þarna voru fleiri bílar í sömu erindum. Davíð gekk heim
að flugskýlinu og fékk þar þær fr'ettir að flugvélin væri að
koma en hún gæti ekki lent nema birti. Skömmu síðar
heyrðu þau íflugvélinni einhvers staðar uppi í dimmunni.
^llir biðu fullir eftirvæntingar.
— Kemur Ragnar ekki meö litla drenginn? spurði
Doddi.
— Jú, vonandi birtir svo að flugvélin geti lent, svaraði
Davíð.
Þó var ekkert útlit fyrir það. Bylurinn geisaði í kringum
þau og vegurinn var að verða ófær.
— En ef flugvélin getur ekki lent, verður þá litll
drengurinn ekki hjá okkur um jólin? spurði Helga.
— Ekki nema önnur flugferð verði hingað, svaraði
Heiða.
— Þá verður ekkert gaman um jólin, sagði Hulda.
Nú heyrðu þau í flugvélinni yfir flugvellinum. En ennþá
var dimmt af snjókomu og stormurinn beljaöi úti fyrir.
Fólkið í bílnum beið í ofvæni og útlitið var ekki gott.
. Davíð fór aftur inn í flugskýlið.
Þegar hann kom aftur, sagði hann, að flugvélin mundi
bíða þarna yfir í 15—20 mínútur en snúa svo frá ef ekki
birti.
En viti menn! Allt í einu birti élið og enn heyrðu þau í
flugvélinni.
— Kemur nú flugvélin? spurði Doddi.
— Vonandi tekst henni að lenda, svaraði pabbi.
Það smábirti og dró úr storminum. Og nú heyrðu þau
betur og betur þytinn frá flugvélinni og allt í einu kom hún
út úr kófinu og renndi sér niöur á snævi þakinn flugvöllinn.
Börnin ráku upp fagnaðaróp.
— Nú kemur Ragna með barnið, sagði Doddi.
— Er það ekki skáldlegt, sagði Hulda, að smábarn
skuli kom niður úr skýjunum um jólin.
— Það má nú segja, sagði Heiða.
Og brátt komu farþegarnir út úr flugvélinni. Og þegar
þau sáu konu með reifastranga í fangi, brá Davíð við og
hljóp á móti henni. Hún hafði nokkra pinkla og tók hann
við þeim og hjálpaði henni inn í bílinn. Þar varð mikill
fagnaðarfundur. Og þegar Davíð hafði náð í töskur
hennar, var haldið af stað heim.
— Ég er svo fegin að vera komin. Ég hélt að fiugvélin
ætlaði ekki að geta lent, sagði Ragna.
— Við óttuðumst það líka, sagði Heiða.
Skaflarnir voru svo miklir, að það var með naumindum
að þau komust heim á bílnum. Vetrarbylurinn reyndi á
taugar fólksins.
Þegar heim kom fóru börnin að skoða litla drenginn.
En þau voru ekkert hrifin. Þau héldu víst öll að hann væri
stærri.
— En hvað hann er lítill, sagði Hulda.
— Svona varst þú nú einu sinni, sagði mamma hennar.
En Doddi hvíslaði að mömmu sinni. Hann vildi ekki láta
Rögnu heyra það:
— Mér finnst hann ekki fallegur. Hann er svo grettur.
— Það lagast bráðlega þegar hann stækkar, svaraði
móðir hans. — Svona eru öll lítil börn fyrst.
Svo fór Ragna að segja þeim frá dvölinni í sjúkra-
húsinu. Hvað yfirsetukonan og hjúkrunarkonurnar voru
henni góðar. Þær vissu að hún var langt frá sínu fólki. Og
öll hlökkuðu þau til jólanna sem voru skammt undan.