Æskan - 01.11.1977, Blaðsíða 58

^Xnnan eins snjókarl haföi enginn búiö til. Hann náöi
næstum til þaks meö höfuöið, en á því var gamall, svartur
hjálmur. Hjálmurinn var raunar járnpottur meö stóru
haldi, en haldiö var sett undir hökuna eina og hökuband.
Já, þetta var nú aldeilis snjókarl, sem gætti allra fyrir utan
húsið. Skemmtilegast af öllu var þó, að hann var holur aö
neöan og inn í þá holu gátu börnin skriðið, bæöi ívar og
Jens og Pétur og Þóra og Margit og Villi litli. Þau kveiktu
á kerti inni og létu fara vel um sig. Þaö var snjódrífa úti og
þung snjókorn féllu á trjágreinarnar. Tunglið óð í skýjum.
— Heyrðu, Margit, hvíslaði Villi litli aö systur sinni. —
Er hann ekki lifandi fyrst hann ætlar að passa okkur í alla
nótt?
— Hvaö? sagöi Margit og leit á hann. — Sagöirðu
lifandi? Auövitaö er hann lifandi. Hefur enginn sagt þér
ævintýriö um risann á Dofrafjalli?
— Vertu ekki meö þessa vitleysu, sagói (var. Hann var
oröinn tíu ára og elstur þeirra ajlra.
— Segöu okkur sögu, báöu Jenný, Þóra og Berit, sem
öll voru í fyrsta bekk og elskuðu ævintýri.
— Amma sagði mér þessa sögu, sagði Margit. — Einu
sinni var prinsessa, sem var svo fögur, aö Snækóngurinn
vildi eiga hana. Hann átti heima í jökulhelli i Dofrafjöllum.
Þar glitruöu ískristallar í noröurljósunum og blikaöi á
snjóflögurnar á vetrum, en úti fyrir hellfnum hlóöst
snjórinn upp og fannirnar urðu æ hærri. Snækóngurinn
var ekkert hrifinn af snjónum, því aö hann var alltof
mjúkur og blautur. Hann var hrifinn af grýlukertunum, því
aö úr þeim gat hann búið til beitt spjót.
— Eignaðist hann prinsessuna? spurði Jenný.
— Bíddu nú við, sagði Margit og hóf aftur söguna. —
Prinsessan vildi ekki sjá snækonunginn. Hún vildi vera í
hita og sól, innan um gras og blóm, en svo kom mjög
slæmt veður, þegar hún var úti í hallargarðinum. Þaö var
bæöi haglél og mikill snjór. Þaö snjóaöi ísnálum, og
skyndilega birtist snækóngurinn á bláhvíta hestinum
sínum og greip prinsessuna. Þaö hvein í hestinum, þegar
hann sló í hann og þau riöu í norður til Dofrafjalls.
— En það veóur! sagði fólkiö og skalf úr kulda. — Þaö
er aö koma vetur, sagöi kóngurinn. — Sækið
prinsessuna og segið henni aó fara í kattaskinnskápuna,
sem gerö var úr skinni hundrað þúsund katta. Tíu hirð-
meyjar þustu af staö til aö finna prinsessuna.
— Hún er horfin, herra kóngur! vældu þær skömmu
síðar.
— Leitið alls staöar! skipaöi kóngurinn.
Prinsessan fannst ekki, þó aö þúsund hermenn og
hundraö hundar leituðu í hverjum krók og kima. Þaö ríkti
sorg í höllinni. Hirðmeyjarnar grétu dag og nótt og
kóngurinn varö gráhæröur af söknuði. Hann lét þau boð
út ganga, aö sá eöa sú, sem fyndi prinsessuna og kæmi
heim meö hana, gæti fengiö allt, sem hann óskaói sér,
jafnvel hálft kóngsríkið.
Bæöi hermenn og strákar, stelpur og kerlingar leituðu
um allt landið, en enginn fann prinsessuna. Ungur
smalastrákur varö aö ganga á fjall til að finna týndar
kindur einn daginn. Hann fór á skíðin, þegar hann kom
að Dofrafjalli. Ekki hefði hann undrast það, þó aö snae-
kóngurinn hefði fengið sér bita af kindakjöti. Hann leit
upp á jökulinn og þaö fór straumur um hann. Þarna uppi
á klakaþilinu blakti eitthvað.
— Ætli þaö sé ullin, sem hangir til þerris?
Smalastrákurinn renndi sér áfram á skíðunum, en
næst þegar hann leit upp, stóö hann sem njörfaður við
snjóinn. Þarna var einhver aö veifa meö slæöu — það
var stelpa. Og nú skildi hann, aö hann stóö fyrir utan höll
snækóngsins sjálfs. Hvernig átti hann aö komast inn . . •?
Hliöiö minnti á fjallsvegg og ekki var auövelt aö komast
upp harðfennið. Hann gekk umhverfis höllina og bak við
hana hrönnuöust skaflarnir upp. Smalastrákurinn horfði
á þá. Einn þeirra náöi næstum aö efsta turninum.
— Kannski verður þú til góös, tautaói smalastrákurinn
með sjálfum sér.
— Hvað áttu við? heyrði hann sagt rámri raustu og
þegar hann leit viö sá hann sveran snærisa standa fyrir
aftan sig. Hann var meö höfuö og hendur eins og snjó-
karlar hafa venjulega.
— Nú, ég ætlaði inn í höllina til aö frelsa stúlku, sem
veifaði til mín, sagði strákur.
— Upp með þig! rumdi í snærisanum, sem hafði svo
hátt, aö snjórinn rauk um drenginn.
Smalastrákurinn tók af sér skíðin og klifraói upp-
Hærra og hærra. Loks var hann alveg að komast að
íshöllinni.
— Ég verð víst að stökkva, hugsaði drengur og stökk.
Hann náöi í þakbrúnina, en svo datt hann . . . Hann
krafsaði í ísbrúnina, en hvergi náði hann taki. Þá fann
hann, aö tærnar námu viö eitthvað. Þaö var snærisinn,
sem haföi hallaö sér upp að veggnum og leyft drengnum
aö styðja sig við axlir hans.
— Þakka þér fyrir, snærisi! hrópaöi hann og innan
skamms var hann kominn inn í íshöllina. Þar glampaði
og glitraði á allt eins og úr þúsund speglum. Hann nær
blindaöist, en svo sá hann prinsessuna.