Æskan - 01.04.1988, Blaðsíða 31

skiö VætUr kans að hlýða og hann
Ur F3u a^ram e*ns °8 blindfullur mað-
þe ltmvað Aæktist fyrir fótum hans og
hva/r31111 ^eit niður fYrir si8 sa hann
ejns ryggur gamli lá í fjöruborðinu
úr -°8 lðið ilic með tunguna lafandi út
er' Lárus beygði sig yfir hann.
sjóif6 Ur. kðið yfir hund? spurði hann
s,aifan stg í huganum.
skverr'If ^11 infa sina af köldum sjó og
ut oV,raman 1 Trygg sem sPratt a fæt"
aðist ýlfrandl 1 burtu. Lárus svip-
v°ru Um eftir félögum sínum en þeir
ara Vergi s)áanlegir. Það var engu lík-
^"'WtaheWgieyp^.
i- n beitti sjálfan sig hörðu til þess
eygðia U tUr fyrir sig á draugaskipið. Ein-
Kald TStÍórinn var hvergi sjáanlegur.
^Ur *lrollur fór um Lárus þegar hon-
siálfi ku£sað td þess hversu nálægt
U 01 draugnum hann hafði verið.
hannnn andaði næstum á mig, hugsaði
fyrsuu Uf°- skokkaði af stað heimleiðis. í
tój^ . 0r hann hægt en smátt og smátt
fari ann lengri skref þar til hann var
<.aS hlaupa eins hratt og hann
JT
HigjV var örugglega orðin hetja.
hjart V Var hann pottþéttur á því og
sl° örar við tilhugsunina. Samt
fyrr ^ ann ekki að hafa hátt um það
við t?n nann væri búinn að ráðfæra sig
annes afa um það mál því að Hann-
Vko,- , Var serfræðingur í hetjum - það
hver heilvita maður.
5' kafli
\
sly-j't fnar 1 þorpinu voru eitthvað
hter V ^m Það var Lárus handviss.
hvfsia attu ekki sjá hann, þá fóru þær að
þesSt a °8 flissa. Dísa var verst.
eru p,S.ar stelpur, hugsaði Lárus. Þær
H)idkert venjnlegar.
hann k -1 ^onnl v°ru lúpulegir þegar
tti þá í mjólkurbúðinni. Tryggur
hékk fyrir utan álíka sneyptur að sjá.
Lárus rétti Sesselju minnismiða frá
mömmu sinni. Hún bhkkaði hann
leyndardómsfull á svipinn áður en hún
snéri sér að því að tína til það sem stóð á
listanum.
- Hvað segja hetjurnar í dag? spurði
Lárus stríðinn og sneri sér að félögum
sínum.
Þeir þögðu. Nonni horfði á nýju
strigaskóna sína með sportröndunum og
Diddi horfði stjarfur á súkkulaðikúlur
í glerskápnum. Lárusi leið vel. Honum
fannst hann standa þeim svo langtum
framar. Sesselja fór með skeið inn í gler-
skápinn og setti nokkrar kúlur í
bréfpoka. Hún brosti til Lárusar um leið
og hún rétti honum bréfpokann ásamt
innkaupanetinu.
- Skilaðu kveðju til hennar mömmu
þinnar frá mér og segðu henni að hún
þurfi ekki að borga reikninginn fyrr en
um næstu mánaðamót, sagði hún.
Strákarnir eltu Lárus út úr búðinni.
- Þetta var svakalegt í gærkvöldi,
maður, sagði Nonni. Við vorum örugg-
lega í lífshættu.
Lárus blístraði á Trygg sem kom
hlaupandi til húsbónda síns. Strákarnir
eltu hann í áttina að húsinu sem söng í
roki.
- Á ekki að gefa manni? spurði Diddi.
Lárus sýndi honum vísvitandi lítils-
virðingu með því að gefa Trygg gamla
fyrst kúlu áður en hann rétti honum
pokann.
- Hvað á að gera á eftir? spurði Nonni
og tók við pokanum úr hendi Didda.
Lárusi hitnaði öllum að innan. Þeir
viðurkenndu hann sem foringja. Þetta
var hundrað prósent pottþétt. Þeir
spurðu hann, Lárus Ingólfsson Hannes-
sonar, hvað þeir ættu að gera.
- Já, hvað eigum við að gera af okkur?
spurði Diddi.
Lárus gætti þess að láta á engu bera.
Hann yppti öxlum.
- Amma er að kenna mér að lesa,
sagði hann. Það tekur svona hálftíma.
Þið getið beðið á meðan.
Diddi leit á Nonna. Þetta var nú ein-
um of langt gengið. Áttu þeir bara að
bíða á meðan Lárus var að stauta sig í
gegnum einhverja skruddu? Nonni
sparkaði tómri olíudollu út fyrir veginn.
- Allt í lagi, sagði hann, við bíðum.
Amma Þóra setti upp lesgleraugun og
lagði stóra, þunga bók á eldhúsborðið
fyrir framan Lárus. Tvö píslarvættisleg
drengjaandlit mændu inn um eldhús-
gluggann.
- Byrjaðu þar sem þú hættir síðast,
sagði Þóra og settist gegnt Lárusi við
borðið.
Þóra var lágvaxin kona með stórar,
framstæðar tennur, hvít fyrir hærum.
Hendur hennar virtust óeðlilega stórar
miðað við líkamann og þær voru hrjúfar
og sigggrónar eftir ævilangt strit. Augu
hennar voru skær og alvarleg og þau
viku ekki hársbreidd af Lárusi á meðan
hann grúfði sig yfir bókina.
Lárus beit á jaxhnn og byrjaði að lesa.
Honum fannst þetta ferlega asnalegt.
Hann var fyrir löngu orðinn læs. Það var
bara Þóra amma sem vildi að hann yrði
einhver snillingur.
Hann gaut annað slagið augunum út
undan sér á félaga sína sem hímdu fyrir
utan gluggann. Þeir yrðu að fullkanna
þetta með drauginn í kvöld, það voru al-
veg hreinar línur. Hann var bara ekkert
viss um að hann gæti fengið þá til þess að
koma aftur með sér að draugaskipinu.
Það geta ekki allir verið hetjur, hugs-
aði hann og stundi þunglega.
Amma Þóra leit athugul upp fyrir
röndina á lesgleraugunum sínum.
- Er eitthvað að, kúturinn? spurði
hún.
Lárus leit upp úr bókinni í augu
ömmu sinnar.
Framhald