Æskan

Árgangur

Æskan - 01.04.1988, Blaðsíða 23

Æskan - 01.04.1988, Blaðsíða 23
úenni lengra fram á brúnina þangað U1 hún datt í sjóinn. Hún sökk dýpra og dýpra og svo varð a 1 svart en þá vaknaði hún af þessari martröð. »Úff, gott að þetta var bara draumur,“ ugsaði hún, „en nú ætla ég heim.“ Hún gekk að hurðinni og tók í hana en hún var enn læst. >>Hvað á ég að gera? Ég er lokuð hér ni °g mamma og pabbi örugglega að 3rast úr áhyggjum út af mér.“ Hún settist niður og beið og beið. annig leið dagurinn, sá lengsti sem nn hafði lifað. Hún talaði við Klóa og h ser af súkkulaðinu sínu og kexinu 0g 8af Klóa með sér. Og aftur kom kvöld og svo önnur nótt en í þetta sinn draumlaus. Hún vaknaði aginn eftir vjg ag lyKli var snúið í • ranni °g hún heyrði einhvern koma lnn- Hún ætlaði að hrópa en mundi þá lr draumnum. Kannski mundu þeir venUa henni í sjóinn. Hún faldi sig bak einn kassann. Maðurinn kom blístr- ^ 1 mn og var greinilega að leita að ein- erju. Hann var ekki eins og sá í raumnum svo að hún herti upp hugann að | a Þegar hann var að því kominn °ka hurðinni. Hann leit snöggt við og </0Paði eitthvað á óskiljanlegu máli. ltu seinna voru fleiri menn komnir í "fagættina og gláptu allir á hana eins og aut a nývirki og töluðu saman. Að lok- m sagði einn þeirra á ensku: „Halló!“ e .Un heilsaði og hugsaði að það væri þá nver á skipinu sem kynni mælt mál. a urinn hélt áfram að reyna: „Þú. . . et- • • af hverju?“ Vað, kunni maðurinn ekki að tala al- enmlega. Það var eins og orðin stæðu í v°UUln- Hún skildi samt hvað hann átti 1 • Hann var að syrja hvað hún væri að ra þarna. Hún romsaði upp úr sér öllu ^ 8efst hafði en þeir ypptu bara öxl- ^0ru þeir allir heyrnarlausir? ^ Un endurtók romsuna hærra og að 'f1 aú nú yrði hún að fara heim því oreldrar hennar væru að bíða eftir nenni. h f^"0indu!“ sagði maðurinn sem áður 1 taiað og leiddi hana upp á þilfar. s egar hún kom þangað og svipaðist um un að hvert sem augað eygði var ekk- nerna sjór og himinn. ” n- • . en, ég þarf að fara heim, ^ma og pabbi eru að bíða eftir mér!“ gr°Paði hún en lagðist svo á þilfarið og ^ennirnir stóðu allt í kringum hana og reyndu að hugga hana og töluðu sam- an um leið og loks fór einn af áhöfninni í burtu en þegar hann kom til baka var annar maður með honum. Það var skip- stjórinn. Þeir sögðu honum allt sem gerst hafði en Jenný skildi auðvitað ekki bofs. Loks fór skipstjórinn að tala á ensku. „Loksins maður með viti og hann stamar ekki eins og hinn“. Hann spurði hana af hverju hún væri þarna, hvar hún ætti heima, hvað hún héti og hvað hún væri gömul. Jenný svaraði öllu snökt- andi og svo fór maðurinn að segja henni að þetta væri vöruflutningaskip alveg eins og hún hafði haldið og að þeir væru á leið til íslands með vörur og þaðan myndu þeir senda hana heim til sín með flugvél. „ísland, ísland. . . hvar hef ég nú heyrt þetta nafn áður? Já, nú man ég. Krakkarnir í skólanum voru að tala um að þar væri eintómur ís og þar byggju víst eskimóar og stórir og grimmir ísbirnir. Ef ég fer til íslands þá eta ís- birnir mig og það er ekki neitt skárra en að láta hákarla gleypa sig,“ hugsaði hún en öskraði síðan af öllum kröftum: „Nei, nei ég fer ekki til íslands. Ég vil ekki láta ísbirnina eta mig.“ Skipstjórinn sagði eitthvað við hina mennina á þessu óskiljanlega máli sem hlaut að vera íslenska og svo hlógu þeir allir. „Hvað er svona hlægilegt við að láta ísbjörn eta sig?“ sagði hún og þá hló skipstjórinn enn meira. Þegar hann fór að jafna sig sagði hann henni að það væru engir ísbirnir á ís- landi og að þetta væri eintóm vitleysa. „Á íslandi býr bara venjulegt fólk og íslendingar eiga heima í venjulegum húsum og þar er sumar, vetur, vor og haust eins og annars staðar.“ „Ertu að segja satt? Ég trúi þér ekki. Af hverju heitir það þá ísland?“ spurði hún og hann sagði henni söguna af Hrafna-Flóka. „En nú verð ég að fara aftur upp í brú. Við komum til íslands eftir um það bil tvo sólarhringa. Komdu nú með mér og þá get ég sýnt þér hvernig þessu skipi er stjórnað og við getum komið boðum áleiðis til foreldra þinna svo að þeir viti að þú sért á lífi og að þér líði vel.“ „Já, ég kem með þér,“ sagði hún og fylgdi honum upp. „En hvað með Klóa?“ „Já, hundurinn, alveg rétt. Ég var víst búinn að gleyma honum. Hann verður að fara í sóttkví þegar við komum til ís- lands því að engir útlenskir hundar mega koma inn í landið.“ „Nei, ekki Klói. Ég vil hafa hann hjá mér.“ „Það er ekki hægt, því miður. Lög eru lög. En sjáðu nú. . . Þetta er stýrið og þetta er. . .“ Skipstjórinn sagði satt. Þau komu til íslands tveimur sólarhringum seinna og á þessum tíma hafði hún skemmt sér stórkostlega. Hún og skipstjórinn og auðvitað Klói, ekki má gleyma þeim vandræðagemlingi, voru orðin góðir vin- ir. Þegar búið var að skipa upp var hringt og pantað far fyrir Jenný með fyrsta flugi til Stóra-Bretlands og Klói var settur í flugvél með íslenskum hestum sem flytja átti þangað. Svo var hringt aftur til for- eldra Jennýjar og þeim sagt hvenær laumufarþegarnir litlu kæmu heim. Daginn eftir þegar Jenný var komin upp í flugvélina og búin að kveðja skip- stjórann og lofa honum að koma í heim- sókn til íslands einhvern tíma seinna fór hún að hugsa um hve vel þetta ævintýri hafði endað og hvað hún hafði skemmt sér vel. „En það verður nú samt gaman að hitta mömmu og pabba aftur. . . og Klóa.“ (Sagan hlaut aukavcrðlaun í samkeppni Æskunnar og Rásar 2 1987)
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.