Æskan - 01.02.1991, Side 44

Isbjornorstjornon
eftir Ragnhildi Öfeigsdóttur
Húsið sem Nanna og Baddi áttu
heima í í borginni var orðið
mjög gamalt. Það var úr gráum
steini og upp með því óx grænn
vafningsviður. Mamma þeirra
hafði erft þetta hús eftir gamlan
og sérvitran frænda sem safnaði
gömlum og skrítnum hlutum.
„Hann var skrítinn," sagði
mamma. „Hann reiknaði bara
út stjörnurnar og horfði á þær úr
stjörnukíkinum sínum. Hann
hélt að hann hefði fundið nýja
stjörnu."
Oft þegar Baddi var kominn í
rúmið á kvöldin hugsaði hann
um skrítna frænda sinn og nýju
stjörnuna hans. Frændi hafði
líka átt mikið af frímerkjum og
nú átti Baddi þau. Baddi hefði
líka viljað eiga blöðin sem
frændi reiknaði stjörnurnar út á
en mamma var búin að henda
þeim öllum.
„Það var bara drasl," sagði
mamma.
En mamma kallaði alltaf allt
sem var skemmtilegt og skrítið
drasl. Hún henti öllum skrítn-
um og skemmtilegum hlutum
sem Baddi fann úti á götu og
kallaði þá líka drasl. Baddi var
viss um að hann væri búinn að
komast að mörgum leyndarmál-
um og finna marga fjársjóði ef
mamma hefði ekki alltaf hent
öllu sem hann kom með heim
undir því yfirskini að það væri
drasl.
Og útreikningarnir hans
frænda. Þar var allt um nýju
stjörnuna og leyndarmál hennar.
Baddi hafði hræðilegar áhyggjur
af því að nú væri hún týnd og
fyndist aldrei framar, vesalings
litla stjarnan. Og Baddi sá hana
næstum því fyrir sér, litla fallega
grátandi stjörnu sem ekki rataði
heim til sín.
Baddi horfði oft á stjörnurnar
út um herbergisgluggann. Hann
vissi að þær voru fallegastar á
veturna þegar hvítur snjórinn
var yfir öllu og vindurinn svaf.
Þá glitruðu þær uppi á himin-
hvolfinu eins og lifandi frostrós-
ir og Badda fannst oft að þær
væru að senda sér merki ef hann
horfði fast og lengi á þær. En
hvar var litla týnda stjarnan
hans frænda? Yrði hún ævinlega
týnd á bak við skýin? Frændi var
sá eini sem hafði þekkt hana og
viljað hjálpa henni. Og þá and-
varpaði Baddi þungt.
Eitt kvöld fékk Baddi þá hug-
mynd að leika fyrir stjörnurnar á
blokkflautuna sína. Hann settist
við opinn gluggann í dimmu
svefnherberginu og hóf að spila
öll lögin sem hann kunni. Hann
horfði fast á stjörnurnar á himn-
inum og leit aldrei undan eins
og hann byggist við að nú myndi
litla stjarnan hans frænda koma
fram á himininn og brosa til
hans.
Ekkert gerðist svo að Baddi
lagði vonsvikinn frá sér flautuna
og fór að sofa. Hvers vegna
skyldu stjörnur lílca vera músík-
alskar? Hann var hræðilega
þreyttur. En þá kom allt í einu
nokkuð furðulegt fyrir. Baddi
heyrði mjúkt krafs á glugganum
og langir og mjóir geislar fóru að
teygja sig inn. Baddi settist upp
og þá heyrði hann hvíslað með
mjórri, skærri rödd:
„Ég er litla stjarnan, litla
týnda stjarnan hans frænda þíns.
Ég á enga mömmu og pabba því
að þau hröpuðu bæði til jarðar í
miklu stjörnuhrapi fyrir mörg
hundruð árum. Þá rættust óskir
mörg þúsund manna sem sáu
stjörnuhrapið.
En ég fór að gráta og er búin að
vera litla grátandi stjarnan síð-
an. Ég lagði af stað ein út í heim-
inn og mér fannst best að eiga
heima yfir norðurpólnum því
þar er svo friðsælt og fallegt allt
árið um kring og hæfilega
dimmt fyrir stjörnur að skína
því að ekki förum við stjörnurn-
ar að skína um hábjartan daginn.
Gullnu stjörnutárin mín féllu
líka á skjannahvíta ísbreiðuna
og skínandi ísjakana sem stóðu
upp úr sjónum. Þau mynduðu
fallegan, gullstráðan veg sem ís-
birnirnir gengu eftir á leiðinni
inn í hvítu ísbjarnarhallirnar
sínar. Ég gerðist því heillastjarna
ísbjarnanna og þeir dönsuðu í
kring um mig á dimmum vetrar-
48 Æskan