Æskan - 30.06.1901, Page 2

70
aðu hjarta þitt af þvi drambi og þeirri
blindni, sem það er nú fult af; bættu með
góðverkum úr öllu því ranglæti, sem þú
heflr framið sjálfur, og sem framið heflr
verið í nafni þínu; hneig höfuð þitt og
viðurkenn, að sjálfur ert’ þú vanmáttugur
maður, og kom svo aftur, einmana og leit-
andi sannleikans."
Konungurinn hlustaði forviða á þessa ó-
væntu heilsun. En svo hreykti hann sór
hærra í söðlinum, eldur reiðinnar brann úr
augum hans, og hann snéri sér að sínu
skrautlega föruneyti og mælti:
„Þetta er að- eins hópur af vitfirtum
uppreistarmönnum, sem hafa ruðst út úr
staðnum án vitundar yfirvaldanna! . . . .
Skeytið ekkert um þá, en látum oss brjót-
ast inn í borgina!“
En þá lyfti öldungurinn upp hönd sinni
og rödd hans dundi sem þrumugnýr:
„Nem staðar! Þú kemur eins og kirkju-
vargur. Og það heilaga, sem þú hæðist
að, skal koma þér á kné og fíflaföruneyti
þínu. *
Og á sama augabragði brast á æðisfult
eyðimerkur ofviðri, og sandstrokurnar náðu
hátt til himins eins og skiúfumyudaðar súl-
ur, himin og jörð urðu ekki greind sund-
ur, og hið skrautlega föruneyti konungs
dreifðist eins og fys út um eyðimörkina,
og sandhólarnir földu það.
Það var komin nótt. Illviðrinu hafði
slotað jafnsnögglega og það hafði skollið á.
Himinhvelflngin með tindrandi stjörnum
grúfði yfir eyðimörkinni. Og þar var eitt
einasta tjald og í tjaldinu lá konungurinn.
Pyrir utan tjaldið láu yfirsiðameistarinn og
hirðfiflið, þeir einu, sem illviðrið hafði eftir-
skilið.
Eg konungurinn gat ekki sofið. Skugg-
inn hafði aldrei yfirgefið hann og sat nú
á rúmbríkinni, og var nú orðinn svo stór,
að hann fylti alt tjaldið og loftið í kring-
um konunginn, svo konungurinn átti ó-
mögulegt með að komast neitt fyrir hon-
um............
„Voldugi konungur!" mælti skugginn.
„Viitu nú loksins hlusta á mig með þolin-
mæði? .... Pað var einu sinnifyrir möi g-
um hundruðum ára, að vitur þjóðböfðingi
reikaði eftir þeim vegi, sem liggur þangað,
sem veglegasti helgidómur heirasins hefir
verið bygður. — Musteri hins gæzkuríka
og heilaga . . og konungur þessi fór leiðina
gangandi og berfættur, og vóru íætur hans
sárar af grjóti og þyrnibroddum, og því
síðasta, sem hann átti í eigu sinni hafði
hann skift. meðal fátæklinganna, er hann
mætti á leið sinni .... Hvernig lízt þér
á, voldugi konungur! að fara að dæmi hans?
Hvernig lízt þér á að takast á hendur þessa
örðugu pílagrimsför. Ekki með gunnfánum
og skrautlegu föruneyti, lúðrahijóm og
bumbuslætti, heldur berfættur og með iðr-
andi hjarta ..."
„En minningarhöllin min, — volduga
minningarhöllin mín! “ muldraði konungur-
inn fyrir munni sór. „Ilún liggur í rúst-
um heima, og það er sagt, að sveppar hafi
etið í sundur grundvöllinn. Hvað þýðir þá
pílagrímsferðin mín?“
Skugginn mælti ennfremur: „Minningar-
höliin þín — þetta veglega musteri, sem
þú æt.laðir að byggja, þér og konungsætt
þinni til vegsemdar: það var heimskulegt