Æskan - 30.06.1901, Blaðsíða 5

73
Einn morgun sem oftar var Elín við eld-
inn og andvarpaði. En í dag voru andvörp
hennar enn heitari og innilegri en vant var,
og í þeim iýsti sér svo fádæma mikil sorg
og örvænting, eins og hún ætti að búa við
hina dýpstu eymd og neyð „Guð minn,
guð minn!“ stundi hún upp, „eg vildi, að
eg væri orðin rík!“
í sama vetfangi beygði hún sig tii þess,
að taka öskuna frá arninum, en þá sá hún
dýrmætan gimstein ljóma í öskunni. Hún
þreif steininn npp í skyndi, reyndi þyngd
hans í hendi sér, hólt honum í sólargeis]-
unum og lét liann ljóma þar með allri
sinni litprýði.
Hún fann það á sér, að það hlyti að
hafa verið skapai inn sjálfur, sem hefði sent
henni gimsteininn, þenna mikilsverða fjár-
sjóð, þessi auðæfi. Spenti hún þá greip-
um um steininn og þakkaði gjafaranum
allra góðra hluta með hrærðu hjarta fyrir
gjöfina.
Dagurinn leið í unaði og fögnuði, og
nóttina eftir gat hún naumast sofið, því
henni fanst hún vera komin í sjöunda him-
in. Loks blundaði hún og þá fanst henni
hún vera komin beinlínis upp til himna.
Hana dreymdi, að hún væri komin í
sali himnaríkis, að þar væri alt logagylt,
og óumræðilega fagurt -og inndælt. Par sá
hún drottinn sjálfan og allan englaskara
hans og sálir allra hinna guðhræddn, sem
ganga um þá himnesku bústaði með bros
á vörum. En sérhver þeirra bar skraut-
lega kórónu; það var lífsins kóróna, öll
þétt sétt dýrmætum perlum og gimstein-
um.
Þarna stóð hún meðal þeirra og furðaði
sig á allri himinsins dýrð, og sjálfur guð
gekk til hennar og færði henn lifsins kór-
ónu, svo hún bæri hana eins og allir aðrir.
En er hann ætlaði að setja kórónuun á
höfuð hennar sá hún, að einn stein vant-
aði i hana, og hún mælti hnuggin í huga:
„Allar kórónur himinsins eru gallalausar
og lýtalausar, hvers vegna vantar þá einn
gimsteininn í kórónuna mina?“
„Þu baðst mig um auðæfi og eg gaf
þér þau,“ mælti drottinn, ,,en gimstein
þann tók eg úr kórónunni þinni, sem þú
fekst. “
„Sigurkranzinn minn á að \era lýtalaus
eins og ailra annara,“ mælti hún.
„Láttu mig þá fá gimsteininn aftur,“
maelti drottinn.
„Gimsteininn minn, auðæfin mín? Það
get eg ekki, það vil eg ekki, en láttu ann-
an í hans stað.“
„Það er mjög örðugt," mælti drottinn.
„Gjörðu það samt“ bað hún. „Það má
kosta hvað sem vill.“
„Þá leit drottinn á hana hægt og með
varkárni og mælti: „Verði þinn vilji. “
Petta var seinasta orðið, sem henni heyrð-
ist drottinn segja, því rétt á eftir vaknaði
hún. Það var orðið albjart og jafnskjótt
og hún var búin að átta sig eftir drauminn
þreif hún gimsteininn, sem hún hafði geymt
undir koddanum. Let hún hann blika í
dagsbirtunni og sagði við sjálfa sig: „Hér
held eg á auðæfum og hamingju minni í
hendi mér, — og eg get ekki slept henni. “
Hún var nú orðin auðug stúlka. Gim-
steinninn var seldur fyrir peninga, og liún
fékk gnægð fjár. Bráðum fór hún úr vist-
inni, fekk sér nýjan búning og alls konar
skrautgripi, flutti svo til höfuðborgarinnar
og var þar í miklum heiðri höfð. — J?ví