Æskan - 30.06.1901, Blaðsíða 4

72
sér á annan hátt. Yökvi þessi er svo daun-
illur, að sá, sem fyrir honum verður, getur
ekki komið til nokkurs manns um langan
tima. Komist dýr þessi inn í hús manna
og spýti þar, verður húsið ólifandi til íbúð-
ar og ómögulegt að nóta nokkurn hlut,
sem þar er inni, all-langan tíma. —
Sé ólyktardýrið elt af mönnum eða hund-
um, hleypur það fyrst sem fætur loga, en
sjái það sér ekki fært að komast undan,
neytir það daunvökvans, og spýtir honum
á þá, sem elta það. Komi vökvinn í augun,
missir sá sjónina, er fyrir verður. Er ó-
daunin svo sterk, að mönnum flnst fyrst
þeir ætli að kafna, og flýja undan sem
skjótast. Margir hundar hlaupa strax und-
an, er þeir verða fyrir gusunni, en aðrir
verða. svo ólmir, að þeir hætta ekki við fyr
en þeir hafa bitið dýrið til dauða, en þó
nudda þeir áður trýninu í jörðina og dregur
það úr lyktinni.
Föt manna verða ekki laus við lyktina
fyr en eftir mánaðartíma, nema þau séu
grafln í mold um heilan sólarhring. Hend-
ur og andlit verður að nudda með mold í
heila klukkustund, en það þýðir ekki neitt
að þvo sér. Tiginn maður hafði einu sinni
orðið fyrir spýtingu ólyktardýrsins, og ætl-
aði hann þá að fara inn í hús eitt til að
þvo sér, en heimamenn hleyptu honum ekki
inn og lokuðu húsinu. Pegar farið er um
skóg, þar sem dýr þessi halda til, verða
menn að halda fyrir vitin af ólyktinni.
Einu sinni kom dýr þetta að bæ einum,
og réðust hundarnir á það til að reka það
burt, en alt í einu varð ólyktin svo sterk
við bæinn, að engin skepna þoldi við, og
kýrnar urðu alveg óimar. Nokkru síðar
heyrði eldastúlkan eitthvert þrusk í kjallar-
anura, og fór hún ofan, til að vita, hvað
um væri að vera. Sá hún þá glóra í augu
einhvers dýrs í kjallaranum. En henni
varð ekkert bylt við og réðist hún á dýrið
og drap það. En alt í einu kom slík ólykt
að hún varð sjúk af og iá í nokkra daga
á eítir, en það varð að kasta út öllu æti-
legu, sem í kjallaranum var.
Gimsteinninn.
Eftir A. Kristensen.
T. inu sinni var stúlka sem Elín hét,
sem fanst að hún væri svo afarfátæk.
Fátæktin var kross sá, sem hún bar, og
hún var óhamingjan hennar — eða að
minsta kosti fanst henni það sjálfri.
Að öðru leyti var hún mjög efnileg og
hafði nægilegt af gæðum þessa heimsjhún
var ung og fríð og meira að segja mjög
fríð, og þar að auki mjög vel skynsöm.
Hún vissi þetta alt sjálf, kunni að meta
það og þakkaði guöi fyrir það, því hún var
allra bezta stúlka. Henni fanst líka, að
hún gæti átt allra beztu framtíð fyrir hönd-
um, hefði fátæktin ekki verið því til fyrir-
stöðu. En hvað dugði alt hitt? Fátæktin
var alstaðar eins og slagbrandur í dyrun-
um.
Andvarp Elínar var því stöðugt það
sama: „Guð gæfi að eg væri orðin rík! “
Hún var önnum kafin allan daginn, en
er hún hafði lokið vinnu sinni á kvöldin
og hún var lögst út af þreytt og syfjuð,
var þetta jaínan síðasta bænin hennar. En
í dögun dagin eftir varð hún aðfaraá fæt-
ur og kveikja upp eldinn í húsi höfðing-
jans, sem hún var vinnukona hjá, og þá
var andvarp hennar ávalt það sama: „Guð
gæfi, að eg væri nú orðin rík! “