Æskan - 30.06.1901, Blaðsíða 6

74
hún var ung, rík og fögur — og lifði hún
hvern dag 1 dýrðlegum fögnuði.
En drottinn kailaði á einn af englum
■sínum, og það var einmitt engillinn hennar
Elínar. Og drottinn sagði við engilinn:
„Eg lofaði henni öðrum gimsteini, en hvar
.á ég að finna hann? Úr hverju á eg að
búa tii gimstein, sem ekki fyrnist og hæfur
er í lífsins kórónu?“
Engillinn svaraði engu, því hann vissi
ekki, hvernig hann ætti að fara að því.
Hvernig átti að bæta upp gimstein himna-
ríkis ?
En drottinn sagði: „Eg veit hvað á að
:gera. Eg ætla að gera gimstein úr tárum
hennar. f’ú skalt korna með þau til
xnín."
Þá flaug engiilinn niður til jarðríkis,
glaður eins og fiðrildi á vormorgni er sólin
skín í heiði. Því hann áleit, eins og iík-
legt var, að úr því himnaríki væri gleð-
innar bústaður, væru að eins gleðitárin hæf
í gimsteina himnaríkis.
Og engillinn gætti hennar alstaðar, hvar
sem hún fór, og hann sá hana einnig ganga
einn vormorgun irm í skemtihúsið í stóra
blómgarðinum herramannsins, sem glóði
allur í daggarperlum í sólskininu. Ungi
greifasonurinn dró hana í fang sér og þrýsti
hermi að brjósti sér, og hún lmeygði höf-
uð sitt að brjósti honum og kysti hann.
Og þá var hún svo glöð, að hún gat naum-
ast komið upp nokkru orði.
Á sama augabragði komu tárin í augu
herihar og ósýnilegi engillinn hirti þau og
geymdi þau vandlega.
„Petta er dropi hinnar jarðnesku gleði,
og í honum glitrar fegursta bros þessarar
ungu meyjar, dropi þessi skal verða að
gimsteini, sem ijómar á himnum“ hugsaði
engillinn.
Og engillinn sveif áleiðis upp til himna
— hærra og hærra, þangað sem vindarnir
þjóta. En þá sá engiilinn að tárin þorn-
uðu og gufuðu upp.
Og engillinn skyldi þá, að drottinn mundi
ekki geta notað gleðitár jarðneskra unað-
semda í lífsins kórónu.
Engillinn sneri þá aftur tii jarðarinnar,
en fann engin tár á kinn Elínar, því hún
var auðug og átti góða daga og sífelt bros
lék um fögru kinnarnar hennar. Mánuðir
liðu og ár liðu, en þetta breyttist ekkert.
Hún var jafnan jafn glöð og ánægð.
Nú varð engillinn sorgbitinn. En það var
þó kynlegt, að verndarengillinn hennar yrði
sorgbitinn yflr gæfu hennar, en þetta var
þó eðlilegt, því hann fann engin tár sam-
kvæmt skipun drottins, — og þá hlaut að
vanta einn gimsteininn í lífsins kórónu.
Pá bar það við einn dag, að Elin stóð á
landgöngubrúnni, þar sem gufuskípin lögðu
að landi. Nú var hún gift fyrir nokkrum
árum og leiddi drenginn sinn við hönd sér.
Hún hafði farið niður að sjó, til þess að
taka á móti manninum sínum, S9m var að
koma heim úr langferð. Hún sá manninn
sinn greinilega á skipinu innan um mann-
fjöldann; hún brosti og veifaði vasaklútnum
sínum, og hélt drengnum á loft, svo hann
sæi hann pabba sinn. Á þessu augabragði
var hún fogri en nokkru sinni áður. — Og
engiliinn stóð við hlið hennar.
Jafnskjótt og skipið lagði að bryggjunni
var maðurinn lrennar fyrstur ailra að
skunda í land, með ferðakoffortið sitt í hend-
inni, kinkaði kolli til konunnar sinnar, og
tók ekki eftir neinu öðru af fögnuði. En