Æskan - 30.06.1901, Blaðsíða 7

75
þá skrikaði honum fótur, og hann fell út [
í sjóinn, og straumurinn af gufuskrúfunni
náði taki á honum, hringsnerist með hann
og dró hann í kaf. Skeði þetta svo snögg-
lega, að hann var drukknaður áður mögu-
legt væri að bjarga honum.
Innan um óróann á bryggunni heyrðist
að Elín rak upp angistarvein, og hné niður
flóandi öll í t.árum.
En engillinn tók eitt tár hennar og bar
það upp til hirnna.
Og drottinn leit á tár hennar, en hann
þekkir tár mannanna og mælti: „Þetta
tár er að sönnu dýrmætt, því það er sorg-
arinnar tár, en það er þó ekki það rétta
tár. “
í því hann sagði þetta, þornaði tárið upp
í höndum hans.
Þreyttur og hryggur sneri engillinn aftur
til jarðarinnar. Ilvernig átti hann að finna
liin réttu tár ? Dagar liðu og ár liðu hvert
af öðru, og engillinn fylgdi Eiínu hvert sem
hún fór.
IDá var það eitt kvöld að hún sat við
gluggann í höll sinni og horíði á tunglið í
fyllingu, sem skein á skafheiðum nætur-
himninum milli trjánna í aldingarðinum.
Alt var þögult og hljótt og rólegt. En í
hjarta hennar var hvorki kyrð né ró. IJar
dundi og ólgaði eins og brimröst á hafi.
Hún hafði lengi borið harm sinn í hljóði,
en nú gat hún ekki lengur stilt sig og grét
hástöfum.
Hvers vegna grét hún? Hvað gekk að
henni? Hún grét yfir syni sínum, sem
hún átti á lífi og var lifandi eftirmyndin
mannsins hennar sáluga. Hann var nú
kominn upp, var fríður sínum, gerfilegur,
gáfaður og leit út fyrir að verða ailra bezta
mannsefni; hann var alinn upp í auð og
allsnægtum, og hún hafði vonast eftir, að
hann mundi verða sér til ánægju og gleði.
En hann var farinn frá heuni eitthvað út
í buskann, hafði vanið sig á kæruleysi,
slark og aðra ósiðsama breytni. En þarna.
sat hún nú, hún móðir hans, einmana
þetta fagra kvöld og gat ekki hjáipað hon-
um, þó hún hefði viljað leggja til þess líf
sitt í sölurnar. Vegna þess grét hún nú
hástöfum þenna týnda son.
Þá kom eitthvað við andlit hennar og
hélt hún, að það væri eitthvert blómið í
glugganum, en það var ekki það, lieldur
engillinn, sem tók tárin varlega af augum
honnar.
„Þessi tár hefir móðir grátið yfir sínum
týnda syni,“ mælti engillínn, „það lúýtur
að vera það rétta, og það hlýtur að geta
átt bústað á himnum.“
Engillinn fór með tár þetta til himna,
og bar það brosandi og sigrihrósandi frara
íyrir drottinn, því nú efaðist hann ekki um
að starf sitt væri á endá.
Drottinn leit á tár þetta og mælti:
„]?etta er ekki heldur það rétta tár. Úr
því gæti eg búið til gimstein, er varaði
eilíflega, en hann mundi hvorki hafa lit
né Ijóma, og hlyti því að draga úr fegurð
lifsins kórónu. Sæktu mér tár, er eg geti
gert að gimstein, er beri himneskan ljóma. “
Og engillinn horfði á Elínu hnugginn á
svip, því hann var alveg í vandræðum með
að finna það tár, sem drottni þóknaðist.
Þá var það eitt sinn síðla nætur, að Elin
lá í silkiklæðum í rúmi sinu aðkomin
dauða. Nú var hún orðin gömul og grá
fyrir hærum, og nú grét hún ekki framar,
því táralind hennar var þornuð. En eng-