Æskan - 09.09.1901, Side 4

88
inn í stofuna. Það var læknirinn. Nxí
hnipraði Hinrik sig lengra inn í hornið, því
hann var hi'æddur uxn, að það mundi nú
komast upp, hve vondur hann hafði verið.
Læknirinn bað fvrst af öllu um volgt vatn
og svamp, svo hann gæti þvegið blóðið af
Georg. Drengurinn hljóðaði mjög, þegar
komið var við hann; en læknirinn talaði
til hans, og bað hann að reyna að vera
róiegan, svo hægt væri að sjá, hvað að
honum gengi. Á meðan lækniiánn var að
skoða Georg, starði Hinrik á móður sína:
honum sýndist hún vera enn þá fölaii og
sorgbitnari en áður. Georg var mjög ilia
útleikinn í framan; en verst var þó, að
steinnin hafði lent í öðru auganu á honuin.
Þar voru kvalirnar sárastar.
Læknirinn lagði heftiplástur yflr sárin,
þvoði augað og batt um það; iagði hann
svo fyrir, að hafa skyldi kalda bakstra
og skifta oft um þá. Síðan spurði hann
móðurina: „Hvernig vildi þetta til?“
Nú varð Hinrik enn hræddari en áður;
hann óttaðist, að hann mundi verða spurð-
ur um það. En móðir lians vissi ekki, að
hann var í stofunni og svaraði: „Eg heft
ekki spurt uin það enn þá“.
Hinrik greip báðum höndum fyrir and-
lit sér og grót.
„Hann verður að liggjakyr," sagði lækn-
irinn. „Það getur vel verið að hann fái
hitasótt. Æðin slær mjög ótt.“
i.æknirinn kvaddi og fór. Hinrik ^á nú,
að móðir hans kraup á kné við legubekk-
inn og bað til guðs. Nú var orðið nærri
því aldimt; en enginn hugsaði enn um
Hinrik. Vinimkonan kom inn og spurði,
hvort hún ætti að koma með teið; en móð-
irin svaraði því neitandi, og var þó komið
langt fram yfir þann tíma, er vant var að
drekka te. Loks kom stúlkan, sem gætti
barnanna, inn og spurði, hvar Hinrik væri.
Þá varð hann að koma fram úi' skotinu.
Móðir hans kysti hann og bauð honum góða
nótt, eins og hún var vön, og gat liann þá
ekki varist gráti. Stúlkan bauð honum te;
en hann kvaðst ekki þurfa neitt, en vildi
heldur fara að hátta. en þegar hann var
háttaður, gat hann þó ekki sofnað; til þess
var hann allt of hryggur. Þegar stúlkan
var farin burt fl á honum, læddist hann ofan
úr rúminu og ofan stigann. Stofuhurðin
stóð í hálfa gát.t, og sá hann, að inni í stof-
unni logaði Ijós og móðir hans sat þar enn
þá hjá Geoi'g. Hann læddist inn og komst
i hoinið, þar sem hann hafði verið áður,
án þess móðir hans yrði vör við hann. Ge-
org hafði verið afklæddui', og búið um hann
í legubekknum, en hitasóttin i honum íór
vaxandi og liann var mjög órólegur. Slíka
nótt hafði Hinrik aldrei lifað. Hann lá á
gólfdúknum og var i nærkiæðunum einum.
Við og við blundaði hann ofurlitla stund,
en vaknáði bráðlega aftur, bæði af þvi að
honum var svo kalt, og af því svo illa lá
á honum. Hann heyrði, hvað bróðir hans
bar sig illa, og sá hvað móðir hans var
sorgbitin, og liann vissi vel, að þetta var alt
honum að kenna. Hann þorði ekkiaðlesa
kvöldbænina sína; honum fannst hann hafa
verið svo vondui', að guð mundi ekki vilja
heyia bænirnai' hans.
Um morguninn, þegar bjart var orðið,
kom móðirin auga á Hinrik, þar sem hann
lá í króknum. Þegar hún varð þess vísari,
að hann hafði verið þar alla nóttina, lifn-
aði yfir henni; hún sagði, að hann væri
góður drengnr að bera svo mikla umhyggju