Æskan - 20.02.1902, Blaðsíða 3

39
Tveim dögum síðar rétti faðirinn drengn-
um böggui og sagði honum að opna hann.
„Nei, nýir skór! nýir skór!“ kallaði
drengurinn upp yfir sig. „Hefurðu fengið
nýja flösku, pabbi? Voru þeir í henni?"
Nei, drengur minn! Það verður ekkert
ur því, að eg fái mér nýja flösku framar.
Hún mamma þín hafði rétt fyrir sér, —
það fór alt í flöskuna, en það var enginn
hægðarleikur, að ná upp úr henni aftur.
Vegna þeus ætla eg að hætta því með guðs
hjálp, að leggja framar í hana nokkurn
hlut. “
(Ungdtmst'ideiide.)
Skipbrot milli Ameríku og Ástralíu,
Maður nokkur, s*m ferðaðist milli Ame-
ríku og Ástralíu, segir þannig frá ferð sinni:
Það var árið 1862.
Við vorum 90 saman, sem tókum oss
far með hollenzku barkskipi, sem átti að
flytja oss frá San Francisko í Kaliforniu
á vesturströnd Ameríku og til borgarinnar
Melbourne á suðurströnd Ástrallandsins.
Kostaði farið 90 dollara eða 337 kr. fyrir
hvern mann. Meðal farþegjanna voru tvær
konur.
Nú var lagt af stað vestur yfir Kyrra-
hafið og stefnt beina leið. Veðrið var gott,
og byrinn hinn æskilegasti, svo oss skilaði
drjúgum áfram með degi hverjum.
Farþegjarnir voru hér um bil af öllum
þjóðum. Höfðum vér auðvitað ekkert að
starfa og reyndum því að eyða timanum
með alls konar leikum, sem voru æði mis-
munandi og ólíkur hver öðrum.
Þessu hélt áfram, unz vér komumst til
Navigator- eða Sæfara- eyjanna, sem eru
á leiðinni, einn af þeim mörgu eyja-klös-
um, s»m eru víðsvegar í suður og vestur-
hluta Kyrrahafsins. Köstuðum vér þar
akkerum til þess að byrgja oss upp með
vatn. Höfðum vér allir æði mikla þörf a
því, því þrátt fyiir sólarhitann var oss mæld-
ur nauðalítill skamtur af vat.ni á degi
hverjum.
Jafnskjótt og eyjaskeggjar urðu varir við
oss, komu þeir til vor hópum saman. Voru
þeir svartir á hörund og hálfberir. Komu
surnir þeirra róandi í Kanóum sínum, það
eru eintrjánings bátar, sem eru búnir t.il
úr einum tréstofni, sem er holaður innan,
líkt og börn búa sér skip úr spýtum eða
gulrófum. Aðrir syntu með bátum þess-
um. Safnaðist allur þessi hópur í kring-
urn skip vort, og t.óku að fara upp i það,
unz þeir voru komnir svo margir upp, að
bannað var að fleiri fengi aðgöngu.
Nú byrjaði verzlunin millum vor og
eyjaskeggja. Komu þeir ineð ýmsar ávaxta-
tegundir, rætur og alifugla, og vildu þeir
selja þessar vörur sínar fyrir vefnaðarvöru
og smiðatól. Var það auðséð á verðinu
á báðar 'hliðar, að vér höfðum allmikinn
hag af viðskiftunum. En samt sem áður
voru þeir mjög ánægðir yfir verzlun sinni.
Væri þeim aftur á móti boðnir peningar
fyrir vöru sína, viidu þeir ekkert eiga við
oss, því þeir gátu alls ekki notað peninga,
og höfðu þeir því ekkert gildi hjá þeim,
og þeir kærðu sig alls ekki um þá.
Eyjaskeggjar voru friðsamir og vingjarn-
legir í viðmóti. Höfðu frakkneskir trúboð-
ar ferðast meðal þeirra, og höfðu allir í-
búar eyjanna tekið krislna trú. Tveimur