Æskan - 20.02.1902, Blaðsíða 7

43
ofsa-rok, og var þá nærri úti um hann.
En sto lægði veðrið nokkuð, unz skipið
kom í ljós.
Skipstjórinn á hvalaveiðaskipinu krafðiat
hárra launa fyrir að flytja oss til Auckland
á Nýja Sjálandi og flytja oss þar í iand, og
gekk skipstjóri vor að því.
Þaðan fengu flest.ir sór far með öðru
skipi til Melbourne í Ástralíu, sem vér
höfðum upprunalega ætlað til, eins og áð-
ur er sagt.
Vér komumst heilir á húfi til Ástralíu,
en þar hófust ný æflntýii meðal guilnem-
anna, sem voru komnir þangað víðsvegar
Úr heimi. (Ungdoms tidende).
þjónn dauðans.
„Eg er svöng", sagði gröfln, „gef mér
mat“.
Og dauðinn svaraði: „Eg skal senda af
stað bezta þjóninn minn. Hann mun gera
þig ánægða".
„Hvað heitir sá þjónn?“
„Hann heitir „Áfengi". Hann skal ganga
um kring meðal mannanna sem niering,
meðul, ánægja og gestrisni. Mennirnir
skulu drekka og deyja“.
Og gröfin svaraði: „Eg er ánægð".
Þá tóku kirkjuklukkurnar að hringja, og
líkfyigdirnar söfnuðust saman í kirkjugörð-
unum.
„Hvern koma þeir nú með?“ sagði
gröfln.
Dauðinn svaraði: „faðer heil fjölskylda.
Faðirinn var drukkinn og sló konuna sina.
Hann myrti móðurina og börnin, og svo
fyrirfór hann sjálfum sór á eftir".
Og hver kernur svo, með hóp af grát-
andi börnum á «ftir sór?“ spurði gröfln.
„fað er kona, sem lifði Tið bágindi og
þrautir og dó úr sorg, af því að maðurinn
hennar eyddi eigum sínum og launum á
drykkjukj'ánni. Og hann kemur rétt á
eftir, drepinn í slagsmáli“.
„Og svo?“
„Unguj- maður, vel geflnn; hann sökk
smátt og smátt dýpra og dýpra niður í
spillinguna og eyddi öllu því, er liann áttú
Pjónn minn rak hann út í vetraikuldann
og svo varð hann úti“.
„Þey, þey,“ sagði gröfin; „nú heyii eg
andvörp og kveinstafi, sem aldiei t.aka
enda“.
„J4, það er ekkja, sem giætur eink*,-
soninn sinn. Eg fékk hann til þess að
einskisviiða ást hennar og hæðast að á-
minningum hennai-, og þess vegna kemur
hann nú til þín.
Og þannig koma þær, líkfylgdiinar, fleiri
og fleiri, svo að seinast verða þær eigi
tölum taldar. En mennirnir ganga vegu
spillingarinnar; það eiu afleiðingarnar af
töfradrykknum, sem eg liefi blandað. í
blindni sinni halda þeir, að þeir geti snú-
ið við; en eg loka öllum dyi'um á eftir
þeim. Þeir vita ekki af því, heldur flýta,
sér og hlaupa með söng og dans og kæti
til þín, til þbi, gröf! Svo bregð eg töfra-
sprota mínum yflr eftirkomendur þeirra,
yflr unglingahópana, sem vaxa upp; og þeir
munu einnig innan skamms koma til þin“*