Æskan - 20.02.1902, Blaðsíða 4

40
af samfei'ðamönnum vorum leizt svo vel
á eyjar þessar, að þeir tóku sór þar ból-
festu.
Þegar er vér höfðum byrgt oss að
vatni, undum vér upp segl að nýju og
sigldum í suðvestur milli eyjanna með þægi-
legum byr og seglin strengd efst á hverri
einustu rá.
Fjórum dögum siðar þegar kvöld var
komið, kom á oss rigningarsvækja og tók
nokkuð að hvessa, en vér lægðum þó ekki
seglin, þvi eftir mælingunum að dæma
áttum vór að rera úti í rúmsjó, þar sem
engra skerja væri von.
Þegar komið var yfir iniðnætti, uiðum
vér þess þó varir, að hér mundi þó engan-
veginn vera skerjaiaust. Vorum Yér komn-
ir í fasta svefn en vöknuðum alt í einu
við það, að skipið hjó niðri, en sjóirnir
báru það þó af skerinu lengra áleiðis.
Hiupum vér þegar allir á fæt.ur og þutum
upp á þilfarið og störðum út í nátt-myrkr-
ið og þokuna, áhyggjufuliir yfir því, hvað
taka mundi við.
Vér vorum þó ekki lengi í neinni óvissu,
þvi nú hjó skipið niðri hvað eftir annað,
unz það hreyfðist, ekki úr. stað, en brotsjó-
irnir skullu yfir afturstafninn, og vér ótt-
uðumst, að það rnundi möibrotna, og i-eka
upp á rif, sem var rétt fram undan því.
Til allrar hamingju varð þó ekkert af því.
Nú var ekki lengur umhugsunartími, því
það sem mögulegt var að gera, varð að ger-
ast sem fyrst. Aliir á skipinu voru þegai'
önnum kafnir. Fyist og fremst voru siglu-
trén höggvin sundur og þeim varpað út-
byrðis. Þegar því var lokið, voru bátarnir
settir á flot, en allur sá forði og fatnaður
tekinn upp úr skipinu, sem nauðsyn var að
hafa með. Var þetta alt flutt upp á rifið,
en það var svo hátt að vér gátum komist
þar allir á óhultan stað fyrir sjávargangin-
um, enda þótt þá væri um háflóð.
í myrkiinu gátum vér eygt; iága, skógi-
vaxna eyju hinum megin' við rifið, en
grunnur og sléttur sjór sýndist, að vera
inilli rifsins og eyjarinnar.
Þegar vér vorum búnir að átta oss á
öllu, tókum vér að draga bátana yfir rifið
til þess að koma farangrinum í land á
eyjunni, og í sólarnpprás rnorguninn eftir,
vorum vór komnir með hoilu og höldnu í
I land á eynni, ásamt matvælunum, fötum
vorum og öðru því, er bjargað var úr skip-
inu.
Eyjan var lág með að eins fáum og lág-
um klettahnausum á einstaka stað, og var
hún öll þakin kókospálmum rneð smákjarri
á milli, en ekki nema rúmlega fjórðungur
mílu á hvern veg að stær?; uin fjöru leit
hún út fyiir að vera töluvert stærri, því
mikið útfiri var út frá henni á afia vegu.
Pegar vér höfðurn litast um á eynni,
hvílt oss eftir áreynsluna'um nóttina, og
athugað ástand vort, sáum vór brátt, að
dvöl vor á ey þessari gat orðið æði löng.
Var því nauðsyniegt, að finna svo hag-
kvæm ráð, sem auðið varð, svo vér gæt-
um lifað þolaniegu iífi.
Fyrst og fremst, varð að finna efni í bú-
staði handa oss öllum. Timbur þetta urð-
um vér að fá úr skipinu. Höfðum vér
með oss næg smiðatól og marga hagleiks-
menn, og ieið því ekki á löngu áður búið
var að reisa'allgott hús, sem allir áttu að búa
sameigirfiega, í. Þær tvær konur, sem áður
eru nefndar íengu þó sérstök herbergi ásamt
eiginmönnum sínum. Húsið var bygt