Æskan - 20.02.1902, Blaðsíða 5

41
úr plönkum, og aegl breitt yfir pakið til
þess að verja það enn betur fyrir rigningu.
Enn fremur var bygt vistabúr, smiðja og
timbursmíðahús.
En meðan vér vonim að bjástra við
þetta, vorum vér þó fremst af öllu að hugsa
um, að aðrir út í frá fengi að vita hvað
af oss væri orðið, svo oss yrði bjargað úr
þessum stað.
Yar því smíðað þilfar í aðalbjörgunar-
báf.inn, og hann tiibúinn að öilu, og þrem-
ur eða fjórum dögum síðar var hægt að
leggja af stað á honurn.
Skipstjórinn og tveir menn aðrir voru
vaidir til fararinnar.
Bátuiánn átti að reyna að hitta oitthvert
skip, sem sigldi þar um, enda var það hin
einasta hjálp, sem hægt var að vænta sér
á þessum stöðvum.
Yór gátum reyndar eygt aðra ey, lengst
úti við sjóndeildarhringinn; en það gat ver-
ið hættuspil, að ætla sér þangað, og kom-
ast í kynni við eyjarbúa, oða íbúana á öðr-
um eyjurn, er verið gátu þar í grendinni, því
íbúar Suðurhafseyjanna höfðu þá slæmt
orð á sér fyrir að vera mannætur.
Öllum hinum, sem eftir urðu, var skift
í smáhópa, sex mönnum í hvern bóp.
Nákvæm umsjón var höfð með vistaforða
þeim, er bjargað hafði verið úr skipinu:
hver maður fékk eina brauðköku á dag og
fáeina dropa af vatni. Að öðru leyti urð-
um vér að sjá um oss sjálfir.
Aftur á móti fengu þeir monn tvöfaldan
skamt, sem voru að byggja skip það, sem
vér ætluðum að þrífa til oss til björgunar.þeg-
ar öll önnur sund væru lokuð. Jafnframt og
stóri björgunarbáturinn var tilbúinn, var
lagðui- kjölur í eins konar skip, sem reyndar
væri réttara að kalla fleka. Á því áttum
vér að komast eitthvað í burt, þangað'
sem verkast, vildi.
Tíminn leið óðum; einn dagurinn var á
enda og annar byrjaði án þess, að nokkuð-
markvert bæii fyrir oss.
Vór höfðum nægan tíma íyrir oss að
skoða, eyna nákvæmlega; hún var forðabúr
vort, og þótt hún hefði fátt að bjóða, var
það notað, sem nýtilegt var.
Örðugast var að fá vatn. SA veit i raun-
inni ekki hve dýrmætt hreint drykkjarvatíi
er, sem hefir ekki alvarlega verið án þesS.
Ekki leið á iöngu áður buið var að-
lesa alla ávextina af kókospálmunum.
Ávextir þessir slöktu að sönnu hungrið, en
juku aftur á móti þorstann, því jarðvegur-
inn var svo saltur, sem þeir uxu i, að
það var jafnvel seltubragð að þeim.
Tjörn var á miðri eynni, en vatnið í
henni var því miður ekki hæfara til drykkj-
ar, en sjálfur sjórinn.
Pegar vér voi'urn að reika um eyna, kom-
um vér að stað, þar sem fundust menjar
eftir, að aðrir menn hefðu dvalið, — fund-
um vér par tjaldsúlur, eldstó og matleifar.
Auðvitað gátum véi' ekki haft nein not af
því. Bað var að eins vottur þess, að eyjan
hafði fundist áður og menn höfðu dvalið
þar, en jafnframt, að hún var ekki hæf til
að dvelja þar til iengdar, svo sem oss
hafði orðið raunin á.
Vér fundum gi úa af kröbbum i fjörunni,
þegar lágsjávað var, og veiddum vér þá.
drjúgum. Einnig fundum vér krabba á
landi, sem vér veiddum eftir föngum. Voru
sumir þeirra klifur-kiabbar, er vér urðurn
að klifra eftir upp í trén.
J.ón voru sumstaðar í fjörunni, og fund-