Æskan - 20.02.1902, Blaðsíða 6

42
um vór öðru hvoru mjög magra fiska í
l>eim, og var fiskum þessum þegar sálgað.
Aftur á móti höfðum vér stöðugt skelfisk
og kufuuga á borðum. Hver flokkur aflaði
út af fyrir sig, en matreiddi og boi'ðaði
svo í sameiningu það sem fengist hafði.
Einn dag kom eg auga á stóran krabba
sem gægðist út undan stórum steini. Yar
steinninn svo hár, að eg sá mér ekki fært
að ná honum ofan að. Eina ráðið var að
grípa hann með því að fara beint, á móti
honum; en það gat verið viðsjái-vert, og
eg gat átt á hættu, að hann skaðrifi mig
með klónum, því eg varð að teygja hönd-
ina langt inn til þess að ná í hann.
Á hinn bóginn var slærat að missa hann
vegna þess hve mikill fengur var i honum.
Eg varð því að hætta á, að ná krabb-
anum, hvernig sem það færi. Eg hljóp út
i lónið fram fyrir steininn og teygði hend-
urnar inn undir hann, unz eg náði í krabb-
ann. En hann var æði fastur undir stein-
inum og varð eg að toga í hann af öllu
afli. Alt í einu slepti hann tökum, og eg
stóð þar sigri hrósandi — með eftri hluta
krabbans. „Nú er víst ekki mikil hætta á
því, að hann rífi mig,“ hugsaði eg, og tók
að reyna að ná hinum hluta hans, sem
hepnaðist brátt. En þá kom í ljós, að ótti
minn fyi'ir krabbanum hafði verið ástæðu-
laus, því hann hafði alls enga griparnxa.
Þegar eg kom til félaga minna með
veiðina, olli hún bæði aðdáun og öfund.
En eg og félagar mínir fengu sér góðan
miðdegisverð.
Einn dag sem oftar vorum vór úti á
rifinu að krabbaveiðum, og ætlaði eg að
klifra yfir klettabelti eitt. Eg náði hand-
festi í klettana, en þá varð eg var við að
æði stór, gul- og svart-flekkótt slanga gægð-
ist út úr klettaskoru rótt þar, sem eg
hafði tekið í klettinn með annari höndinni.
Þið getið getið því nærri, að eg slepti tök-
um hið biáðasta og hafði mig á burt sem
fyrst.
Hór um bii viku eftir að bátur vor hafði
lagt af stað, urðum vér varir við seglskip,
sem stefndi til eyjarinnar, og töldum vér
þegar víst, að það kæmi oss til hjálpar.
Það reyndist Jíka eins og vér höfðum í-
myndað oss. Skipið kastaði akkerum hin-
um megin eyjarinnar, og að lítilli stundu
liðinni komu sendimenn vorir ásamt nokkr-
um mönnum af skipshöfninni til að flytja
oss út á skipið.
Þið getið getið þvi nærri, að nú kom
heldur skrið á oss. Iðnaðarmenn vorir
köstuðu frá sér tólum sínum og enginn
hugsaði um annað, en aö komast burt svo
fljótt sem mögulegt væri. Nú var ekki
verið að spara matinn og máttu allir fá
svo mikið, sem þá Iangaði í. En vér tók-
um að eins með oss nokkrar bxauðkökur
hver, og skunduðum burt og skildum eftir
flskabátinn, sem nú var næstum fullgjör,
matvæii og annað, því nú fanst oss vér
ekki þurfa þessa framar við.
Skip það var hvalaveiðaskip, er kom oss
til bjargar. Höfðu sendimenn vorir hitt
það, hér um bil viku eftir að þeir fóru að
heiman.
Skipstjórinn hafði þegar verið fús á að
bjarga oss. Hafði skipið svo beitt í 3 vik-
ur móti straumi og vindi til þess að kom-
ast undir eyna.
B&tur Yor hafði átt slæma útivist, áður
hann hitti hvalaveiðaskipið. Fyrstu þrjá
sólarhringana hafði hann átt að berjast við