Æskan - 30.07.1902, Qupperneq 5

ÆSKAN.
81
hrökk út í heyið, og á skemrari tíma,
heldur en þarf til að segja frá því, stóð
ait heyið í björtu báli.
Yilhjálmur stauiaðist á fætur og út,
hálfringlaður af sársauka og örvæntingu.
Hann hafði ekki vátrygt og vissi því, að
aleiga sín var í veði. Fyrst og fremst
hugsaði hann þó um ástvini sína inni í
húsinu; þeim varð hann að bjarga. Hann
flýtti sór heim á leið. Berta mætti hon-
urn í dyrunum með Ólaf litla á handleggn-
um, og var hún náföl af hræðslu. Hún
sá strax, hvernig öllu vék við, og mi var
eldurinn þegar kominn upp úr hlöðunni;
eldtungurnar gnæfðu hátt við loít og vind-
urinn þeytti þeim í áttina að íbúðarhúsinu.
Prátt fyrir óttann haíði hún þó hugsun
á að bjarga hinum, sem inni voru. „Opn-
aðu fyrir gestunum, svo skal eg hjálpa
pabba og mömmu," kallaði hún til Vil-
hjálms. Vilhjálmur hraðaði sór burt, og
Berta upp stigann með Ólaf á handleggn-
um til að hjálpa gömlu hjónunum. Þau
voru aiveg frá sér af hræðslu og gamla
konan gat ekki einu sinni komist út úr
rúminu.
Eldinum sló nú yfir á húsið, svo að rúð-
urnar sprungu og herbergið fyltist af reyk.
„Taktu barnið, afi, og flýttu þór út; eg
verð að bera hana ömmu.“
Gamii maðurinn tók barnið og staulað-
ist með það ofan stigann.
„Farðu varlega með hann, í hamingju
bænum,“ kailaði Berta á eftir honum.
Svo tók hún gömlu konuna í fang sór,
og komst. einnig ofan með hana, þótt henni
veitti það erfitt. Hún var fallin í ómegin,
og varð þá Berta að bera hana burt frá
húsinu, því hún sá, að eldurinn mundi
brátt, ná yfirráðum yflr öllum byggingunum.
Hún kallaði tii tengdaföður síns: „Flýttu
þér eins og þú getur tii næsta bæjar með
Ólaf, komdu honum ofan í rúm og útveg-
aðu okkur þar hjálp.“ Gamli maðurinn
lagði af stað svo hratt sem hann gat, en
Berta tók að nudda snjó um ennið á tengda-
móður sinni til að fá hana til að rakna
við aftur.
Vilhjálmur hafði nú náð ut konunni og
börnunum; mennirnir úr hlöðunni voru
einnig komnir út, og hafði runuið af þeim
ölviman við óttann, og hjálpuðu þeir nú
Vilhjálmi til að bjarga því, sem hjargað
varð. En vindurinn óx, og við það æstist
eldurinn, svo að björgunar tilraunir voru
árangurslausar. Ókunnu mennirnir höfðu
þó náð í hest sinn og vagn, og þar eð þeir
óttuðust refsingu, flýttu þeir sér að kom-
ast af stað út í myrkrið, en konan grét
og kveinaði án afláts: „Óhræsis brenni-
vínið!“
Viihjálmur og Berta hjálpuðust nú að
að bera gömlu konuna burt og fá húsaskjól
fyrir hana. Nú komu líka menn af nágranna-
bæjunum, og tóku sumir þeirra að sór að
hjáipa henni, en sumir sneru aft.ur með
hjónunum til að reyna að opna fjósið, svo
að kýrnar skyldu ekki brenna inni. En sú
tilraun varð árangurslaus. Fjóshurðin fóll
inn, en kýrnar höfðu slitið sig lausar og
stóðu frammi í dyrum, svo að ómögulegt
var að opna hurðina. Vilhjálmur og Bei’ta
urðu að standa þarna aðgerðalaus og horfa
á alla eign sína — heimilið með öllu sem
á því var, brenna upp til kaldra kola.
Þegar alt var búið, gekk Berta grátandi
með manni sínum áleiðis til næsta bæjar.