Æskan - 31.03.1903, Blaðsíða 1

VI.
Fermingarstúlkan.
(Smásaga eftir Anton Andersen,
með myndum eftir Poul Steffensen.)
[Niðurlag.]
fegar hún kom heim úr síðustu ferð-
inni til prestsins og kennarans, lmeig hún
•dauðþreytt og örmagna niður á stól, sem
stóð fyrir innan dyrnar.
Hún hafði heldur aldrei átt eins erfitt
eins og þennan síðastajjyvetur; tvisvar í viku
hafði hún orðið að fara til prestsins, og
þótt það væri ekki eins langt eins og'i skól-
ann, þá var þó vegurinn- bæði langur og
erfiður og henni langt fram yfir megn. Oft
kom hún heim köld og vot í fæturna, og
þá æstist hóstinn voðalega. Hún var nú
að vísu hálfs fimtánda árs, en óþroskuð
og táplaus eftir aldri.
Móðirin var frammi við, en kom nú inn.
12,—13.
„Ertu lasin?“ spurði hún.
Metta svaraði ekki eins og hún var vön,
en tók báðum höndum um höfuð sér, grúfði
sig niður við borðplötuna og setti að henni
ákafan grát.
Litlu systkinin hennar komu að og rifu
í kjóiinn hennar:
„Metta, Metta!"
En hún svaraði ekki og Jeit ekki upp,
og það var árangurslaust, þótt rnóðir hennar
reyndi að hugga hana og telja
henni trú um það, sem hún trúði
þó ekki sjálf, að öll veikindin bötn-
uðu með aldrinum.
Metta sat grafkyr. Hún leit
að vísu upp við og við, en hélt
þó áfram að gráta. Brjóstið hennar
veika hófst óeðlilega mikið upp
af ekkanum, er hún sogaði loftið
að sér, en þrýstist inn og niður,
þegar hún andaði frá sér í grát-
hviðunum.
Hana sundiaði. Hún misti á
þessu augnabiiki sjónar á þeim heimi, sem
hingað til hafði staðið henni fyrir hugskots-
sjónum, stór, fuilur af vonum og vorgróða.
Hún sat nú þarna, föl og ofautekin, barn,
sem var orðið gamalt löngu fyrir tímann.
„Hættu nú, hættu nú, eisku barn,“ byrjaði
móðirin aftur, „svo að þú versnir ekki fyrir
sunnudaginn.“
„Ó, mamma,* svaraði Metta kjökrandi
ÆSK AN.
Eignarrétt hoflr 31. Marz 1903 Ritstj óri:
1 Siör-Stúka íslands (I. 0. G. T.) Hjfcliuar S i g u r (Í s b o n .