Æskan - 31.03.1903, Blaðsíða 2

46
Æ SKAN.
og með veiklulegri rödd; „egkvíðisvo fyrir
sunnudeginum. Eg verð víst gerð afturreka
aftur.“
„Ó-nei! Yertu ekki að hugsa um það,
telpa, mín. Þú ert nú orðin svo skynsöm
stúlka, og þetta verður stór hátíðisdagur
fyrir okkur öll. Þú mátt til að herða upp
hugann. “
„Já — en eg þori það ekki, mamma.
Eg skil ekki, hvað það er, sem presturinn
spyr um.“
„Jú, víst gerirðu það; og svo skal eg
líka tala við hann, svo að hann spyi-ji þig
ekki að öðru en því, sem þú getur vel
svarað. Þegar að eins sunnudagurinn er
liðinn, þá er það versta afstaðið.“
Móðirin ieit á Mettu og mætti augna-
tilliti hennar, og sá hún þá að útlit hennar
var likast því sem væri hún í leiðslu eða dái.
Hún tók Mettu í faðm sér.
„En, barnið mitt, hvað er að þér? Þú
ert dauðveik, skinnið mitt. Pað er bezt
að þú farir strax í rúmið.“
„Já, mamma, komdu mér í rúmið.“
Henni tókst loks að afkiæða hana. En
Metta var svo máttfarin, að hún gat ekki
staðið upp, og varð því móðir hennar að
taka hana, eins og þegar hún var lítið barn,
og bera hana í rúmið. Kom nú á hana
mók, og urðu foreldrar hennar að vaka yfir
henni um nóttina.
Daginn eftir, sem var laugardagur, var
hún ekkert betri. Svo kom sunnudagurinn,
sem hún hafði óttast svo mjög.
Sólin skein giaðar en hún hafði gert
nokkurn dag áður um vorið. Loftið var
svo hlýtt og broshýrt. Kirkjuklukkurnar
hljómuðu út yfir landsbygðina í morgun-
kyrðinni og lævirkinn sveimaði hátt í lofti
og söng vorið í garð.
f>að var reglulegur hátíðablær á allri
náttúrunni.
Fermingarfötin hennar Mettu voru sótt
og hengd á stólana hringinn í kringum
rúmið hennar.
Ættu þau að reyna að koma henni á
fætur?
Hún lá nú svo róleg, og var sem friður
og ánægja lýsti út úr hverjum drætti í
andliti hennar.
Faðirinn gekk lotinn og þunglamalega að
rúminu og laut niður að henni; var þá sem
bros færðist yfir fölva andlitið hennar og
sáust drættir af því í kringum munninn.
Æ, nei! Hann gat ekki fengið af sér að
minnast á ferminguna við hana; hann vissi,
að það var þýðingarlaust að hugsa um það.
„Hvernig líður elskunni minni?" spurði
hann.
„Yel,“ svaraði hún glöð og var óumræði-
legur innilegleiki í svip hennar. „Pað fer
svo vel um mig.“
Þau höfðu opnað tvo glugga, svo að henni
yrði ekki eins erfitt með að draga andann.
Sólargeislarnir stöfuðu beint inn á rúmið,
vörpuðu gullnum blæ á það og vermdu
barnið, sem í því lá og háði sitt hinsta
stríð.
Uppi í kirkjunni söfnuðust nú fermingar-
börninsaman, og hljómaðiþaðan organsláttur
og sálmasöngur.
En Metta í Mýrinni gekk einsömul með
bros á vörum inn í gegnum fordyri eilífðar-
innar.