Æskan - 31.03.1903, Side 6

BO
ÆSKAN.
Jólakvöld eitt bar svo við, að gamlan
íörumann bar að garði hjá þeim; beiddist
hann gistingar og var því vel tekið. Um
kvöldið spurði bóndi komumann að heiti
■ og sagði hann hið sanna. Komst þá bóndi
að því, að hér var kominn sá hinn sami
maður, er hann hafði hlotið versta gisting-
nna hjá forðum. Hafði bóndi lengi ekkert
af honum frétt, því að hann bjó nú í öðrum
landsfjórðungi en þeim, er hann hafði alist
upp í. Lét hann fyrst um sinn eigi upp-
skátt að hann bæri kensl á komumann,
■og spurði hann alt um hagi hans, og skýrði
komumaður frá, að hann hefði fyrrum verið
vel efnaður, en síðar orðið fyrir ýmsum
•óhöppum, orðið félaus og komist á flakk.
Um kvöldið kom húsfreyja inn með jóla-
kjötið og bjóst til að skamta. En bóndi
bað hana, að láta sig skamta í kvöld, og
gerði hún það. Skamtaði hann komumanni
sem öðrum og mælti um leið, að eigi gæti
hann fengið af sér að fara með hann eins
og hann hefði farið með sig fyrrum og
sagði nú upp alla sögu í áheyrn heimilis-
fólksins. Kannaðist karl við söguna, og
setti þá að honum ákafan grát. Kvaðst
hann alla æfi hafa séð eftir þessu og bað
'bónda innilega fyrirgefningar. Yar bóndi
fús til að veita hana, en kvað þó það jólakvöld
hafa verið þá leiðinlegustu stund, er hann
hefði lifað, og líkt því hefði verið annað
kvöld, er honum hefði verið úthýst á öðrum
bæ. En nú væri þess eigi framar að minnast,
því að guð hefði nú bætt sér það böl með
margfaldri blessun, sem hann teldi sér skylt
að nota vel til að bæta úr skorti þeirra,
er lík kjör ættu við að búa, eins og hann
á uppvaxtarárunum. V. I. S.
Apinn
sem ómögulegt var að drepa.
eftir Henry Drummond.
1. kapítuli.
Þið vitið auðvitað, að til eru margs kon-
ar apar, en nú skuluð þið fá að heyra um
einn apa, sem var svo lífseigur, að hartnær
mátti kalla hann ódauðlegan.
Apar eru fólki vanalega til skemtunar,
en eg vil ekki fuilyrða, að þessi api væri
til mikils gamans, því hvar sem hann kom
olli hann reiði og gremju, og var hreint og
beint meistari í því að vera öðrum til skap-
raunar.
í fyrsta sinn sem eg heyrði talað um
apa þennan, var hann hjá kristniboða, sem
hafði fengið hann hjá þræi, er hiaupið hafði
úr vistinni. En það er ógjörningur að segja
frá því, hve oft apinn hafði verið í lífshættu
áður hann kom til kristniboðans.
Það var auðséð á honum, að hann hafði
haft það ilt um dagana; hann hafði fá hár
eftir á kroppnum, stórt og ljótt ör á höfðinu
og annað eyrað var mjög ilia til reika. En
börnin voru himinlifandi yfir honum, og af
því að vel var farið með hann, hrestist
hann smám saman, og varð jafn ærsla-
fullur og áður.
Börnin vildu láta skíra hann „Jakob,“ en
hann hafði slík ólæti og gerði svo margar
brellur, að auðséð var, að það var aðeins
eitt nafn, sem átti við hann, og það var að
hann væri kallaður Luks.
Það var engan frið að hafa á heimilinu
eftir að Luks var kominn þangað. Hann
át alt, velti öllu um koll, reif alt í sundur,
stal öllu og gerði alt, sem api má ekki
gera.