Æskan - 31.03.1903, Blaðsíða 3

Æ SKAN.
47
í kynnisför hjá afa.
(Með mjnd eftir J. Emer.)
[Niðurlag frá nr. 3—4.]
Miðmunda var komið, þá er þau Sigga
og Laugi og föiuneyti þeirra riðu í hlaðið
í Tungu. Bærinn stóð undir hárri fjalls-
hhð, er var glasi og skógi vafin upp í eggjar,
en fjöldi smálækja runnu ofan hlíðina. Steypt-
ust þeir víða ofan af hamra-stölium, ýmist
hærri eða lægri, og var því röð af fossum
eftir alJri hlíðinni. Þar voru þeir Gygjar-
foss og Glymjandi, Tindafoss og Tvísöngur
og margir fossar aðrir, þót.t eigi séu nefndir.
Fjallið sneri gengt sóJu, þá er hún var rúm-
lega komin í hádegisstað, og sýndust þá
regnbogabrýr reistar yfir fossana, er farið
var fram með fjallinu, enda varð Lauga
starsýnt á þá, og furðaði sig mjög á því,
hve regnbogarnir í Tungu voru margir, því
slíkt hafði hann aldrei fyrri séð. I’ar er
fjallshlíðin lækkaði til beggja handa, endaði
Tunguland. Féllu tvær ár þar ofan, sín
hvorum megin. Hét önnur þeirra Gilsá,
en hin Gljúfurá, og runnu þær saman, þá
er kom ofan á sléttuna, æði langan spöl
fyrir neðan bæinn í Tungu. Myndaðist því
tunga milli ánna, og dró bærinn nafn af
því. Bærinn stóð á sléttum velli og sneri
í útsuður. Hár og vandaður garður var
bygður í kring um alt túnið, og breiðar
traðir Jágu heim að bænum. Áður hafði
t.únið verið kargaþýft, en afi hafði sléttað
það alt og veitt yfir það alt vatni, og þar
að auki Jeitt vatn bæði inn í fjós og eldliús,
og þurfti því ekki að sækja neitt vatn í
Tungu á vetrum.
Hundarnir eru vanalega fyrstir til að taka
á móti gestum í sveitum, og svo var einnig
í Tungu. f’ótt afi hefði alt í röð og reglu
á heimilinu, gat hann aldrei vanið hundana
af þoim sið, að þjóta, fjóra í hóp, langt út
fyrir tún, geyjandi af öllum mætti í hvert
sinn er gest bar að garði. Þar voru þeir
Vaskur og Kolur, Stubbur og Strútur, hver
öðrum ákafari, og var Vaskur langt á und-
an, en Kolur komst sjaldan nema hálfa
leið, því hann var langt á eftir hinum, en
hann var þó sá, sem hæst hafði af þeim
öllum.
Þrátt fyrir þessa móttöku komst þó alt
liðið heilu og höldnu heim að Tungu. Afi
stóð í dyrum úti, og gekk fram á hlaðið,
er hann sá gestina bera að garði. Fegar
þau Sigga voru komin heim í miðjar trað-
irnar, þekti afi loks hverjir þessir gestir
mundu vera, því honum var nokkuð tekin
að glepjast sýn. Kallaði hann þá inn í
bæjardyrnar á ömmu, til að sýna henni
þessa nýstárlegu sjón. Þið getið getið því
nærri, hvílíkur fagnaðarfundur þetta hefir
verið. Afi og amma tóku þau Siggu og
Lauga í fang sér, kystu þau og klöppuðu
þeim, og hlupu með þau inn í bæ; þar voru
þau Sigga sett til sætis, eftir að búið var
að skoða þau í krók og kring. En þið
getið getið nærri, að þau undu ekki lengi
að sitja grafkyr. Þar var svo margt að
sjá annað en heima hjá þeim. Afi hafði
verið að smíða spæni, sumir voru í spóna-
löðinni, aðrir hálftegldir til, og suma var
verið að grafa letrið á, og loks voru nokkrir
sem mátti taka í munn sér, hvenær sem
vildi. Þar voru þykkir hrútshyrningar, axla-
breiðir líkt, og berserkir i fornöld og var
þeim fært í flestan sjó, en þar voru lika
grannvaxnir nautshyrningar, engu Jikari en
ljóshærðri heimasætu, þveginni og fágaðri,