Æskan - 30.04.1903, Qupperneq 2

54
ÆSKAN.
Yondi konung’urinn.
[Eftir H. C. Andersen,]
IOinu sinni var vondur og drambsamur
konungur, sem um ekkert annað hugsaði en
að vinna undir sig öll ríki veraldarinnar og
láta aðra óttast sig. Hann fór um löndin
með báli og brandi, hermenn hans eyðilögðu
kornið á ökrunum, þeir kveiktu í bænda-
býlunum, svo að eldtungurnar blóðrauðar
sleiktu blöðin af trjánum og ávextirnir hóngu
steiktir á svöi'tum og sviðnum greinunum.
Veslings mæðurnar fálu sig bak við bruna-
rústirnar með nakin brjóstbörnin; hermenn-
irnir leituðu þeirra, og ef þeir fundu þær
og börnin, þá brann þeim í brjósti djöfulleg
gleði; illu andarnir hefðu ekki getað verið
verri en þeir voru. En konunginum fanst
alt þetta eðiilegt. Vald hans óx með degi
hverjum, allir óttuðust nafn hans og ham-
ingjan fyigdi honum, hvað sem hann tók
sór fyrir hendur. Frá herteknum borgum
flutti hann gull og gersemar, og í höll hans
var svo mikill auður saman kominn, að
slíkur fanst hvergi í víðri veröld. Hann
iét reisa skrautlegar hallir, kirkjur og súlna-
göng, og allir, sem sáu þessa dýrð, hrópuðu
frá sér numdir: „Hvílík vegsemd!“ Þeir
hugsuðu ekki um alla þá eymd, sem hann
hafði leitt yfir löndin; þeir heyrðu ekki
grátirm og kveinstafina, sem ómuðu frá
borgunum, er hann hafði brent.
Konungurinn leit yfir auðæfi sín og hinar
mörgu reisulegu byggingar, og þá hugsaði
hann sem aðrir: „Hvílík vegsemd! En eg
vil meira! Miklu meira! Enginn má vera
eins voidugur og eg, því síður voldugri!"
Svo fór hann í stríð við alla nágranna sína
og vann sigur á þeim öllum. Hann lét
binda hina sigruðu konunga með gullfestum
við vagn sinn, er hann ók gegnum borgina,
og þegar hann sat til borðs, lét hann þá
liggja fyrir fótum sér og hirðmanna sinnar
og hirða brauðmolana, sem fleygt var til
þeirra.
Nú lét konungur reisa líkneski sitt á torg-
um og í höllum, og vildi jafnvel láta reisa
það í kirkjunum frammifyrir altari drottins,
En prestarnir sögðu: „Konungur! Þú er
mikill og voldugur, en guð er meiri. Vér
þorum það ekki.“
„Jæja,;‘ sagði vondi konungurinn, „þá
yfirvinn eg guð líka,og svo var drambsomi
hans og heimska mikil, að hann lét byggja
haglega gert skip, er hann gæti farið með
um himingeiminn. Það var til að sjá sem
stól á páfugli, með þúsund augum, en hvert
auga var reyndar byssukjaftur. Konungur-
inn sat miðskipa, og þurfti hann ekki annað
en að þrýsta á dálitla fjöður, og þutu. þá
þúsund kúlur út úr byssukjöftunum, en byss-
urnar voru jafnskjótt hlaðnar sem áður.
Hundrað sterkum örnum var beitt fyrir
skipið, og flugu þeir með það á leið mót
sólunni. Jörðin iá langt fyrir neðan. Fyrst
varhún,með öfiumsínum fjöllum ogskógum,
til að sjá sem plægður akur, þar sem gras-
svörðurinn gægist fram í stöku stað innan
um brúna moldina; svo, þegar hærra var
komið, var hún að sjá sem landabréf, og
loks huldist hún í þoku og skýum. Ernirnir
flugu hærra og hærra. Pá útsendi guð
einn af sínum ótölulegu englum, en vondi
konungurinn sendi þúsund kúlur móti hon-
um. En kúlurnar hrukku sem haglél til
baka aftur frá vængjum engilsins, og einn
blóðdropi, að eins einn einasti, draup undan