Æskan - 30.04.1903, Blaðsíða 4

56
ÆSK AN.
það var úr silfri. „Ó, hvað hann er íallegur!"
hvíslaði snúningatelpan litla. „Hvað hann
er fallegur!" Hvorki hún né aðrir tóku
neitt eftir því, að hún var sjálf falleg. Hún
var ekki annað en snúningatelpa, og það
gildir einu, hvort snúningatelpur eru fallegar
eða ekki. Það er alt annað mál með kong-
ungabörn.
En herbergisþernan íhöllinni grét beiskum
tárum yfir kongssyninum, því hann var
ekki góður kongssonur. Kongssonurinn litli
vildi ekki láta þvo sér.
„Elsku-væni kongssonur,* sagði herbergis-
þernan, „komdu nú og lofaðu mér að þvo
þér; þá ertu vænn. Bara ókköp lítið.“
Það átti að vera svo vinalegt að segja
„ókköp Jítið" í staðinn fyrir „ósköp lítið.“
En kongssonurinn var ófáanlegur til að láta
undan. Hann hljóp með kolsvart nefið inn
í svefnherbergið og æpti hástöfum, að her-
bergisþernan ætlaði að myrða sig.
Drotningin kom hlaupandi inn, og kong-
urinn kom strax á eftir í regnkápu og með
klossa á fótunum. Hann hafði verið úti í
hesthúsi, og húðarigning var úti.
„Hvað er að þér, elsku litli kongssonurinn
minn?“ sagði drotningin. Hún tók hann
í kjöltu sina og fór að þurka af honum
tárin með svuntunni sinni.
„Það er ótætis herbergisþernan, sem
ætlar að myrða mig með votu handklæði,"
æpti kongssonurinn og sparkaði frá sér með
öllum öngum.
„Myrða þig!“ hljóðaði drotningin upp
óttaslegin. „Heyrirðu það, hátign? Her-
bergisþernan ætlar að myrða son okkar með
votu handklæði."
„Það er óttalegt," sagði kongurinn. „Það
er hegningarvert.“
Svo kallaði hann á tvo vinnúmenn og
skipaði þeim að taka herbergisþernuna fasta
og loka hana inni í kjallaranum undir höll-
inni, þar sem hvorki komst inn sólskin né
tunglsljós, og þar sem engin lifandi vera
var nema nokkrar gamlar pöddur með gul
augu. Þarna varð hún nú að sitja langa-
lengi í myrkrinu, skjálfandi af kulda og ótta.
II.
Nú er þess að geta, að þar var þá í landinu
dís ein, og skemti hún sér stundum við að-
byggja hallir og borgir hátt uppi í loftinu,
þar sem enginn maður fékk nálægt komist.
Dis þessi lifir enn í dag, og heitir Fata
Morgana. Hana langaði til að kynnast
kongssyninum litla dálítið, tók sér því gervi
sem herbergisþerna, bauð þjónustu sína í
konungshöllinni og var því þegar vel tekið.
Dísinni leizt vel á kongssoninn. En óþægur
var hann sem áður; hann vildi ekki láta
þvo sér, heldur vera með kolsvart nefið'
allan daginn. fað var engin mynd á því..
„Sæktu fyrir mig þvottaskálina," sagði
dísin við snúningatelpuna.
„Nei, nei!“ öskraði kongssonurinn og
stappaði i gólfið. „Eg vil það ekki!“
Svo tók hann silfursverðið sitt og sló
litlu stúlkuna í höfuðið, svo að hún fór að
gráta.
„Þú ert slæmur kongssonur,* sagði dísiu
alvarlega. „Þú vilt þó víst ekki vera sá.
grís að ganga stöðugt með svart nef?“
„Eg vil ekki láta þvo mér,“ grenjaði
kongssonurinn. „Eg vil láta setja þig niður
í kjallarann hjá hinni herbergisþernunni;
svo geturðu setið þar og skemt þér.“
Svo fór hann að æpa og orga svo hátt,.