Æskan - 01.11.1904, Blaðsíða 2

1
10
(Niðurl.). Nú gáði María ekki að sér
af því hún var reið og lét til leiðast að
segja honum sögu sina, að því fyrir skildu,
að hann segði engum aftur. Honum þótti
sagan ótrúleg og því ótrúlegri, sem hún
sagði lengur og hristi hann höfuðið með
storkunar svip. Þá tók hún hann við hönd
sór og leiddi hann inn í herbergíð, sem
fyr var á minzt, og nú sór hann þaðan
álfbarnið skínandi fagurt vera að leika sér
við sjálfs hans barn. Hann varð stein-
hissa og kallaði upp, en Serína hóf upp
augun, varð alt í einu náföl og hríðskalf,
og nú bandaði hún hendinni ekki vinalega,
heldur reiðulega og ógnandi og sagði við
Álfríði: „Þú getur ekki að þessu gert,
elsku hjartað mitt! en svona eru mann-
eskjurnar, þær Jæra aldrei að fara hyggi-
lega að ráði sínu, hvað skynsamar sem
þær þykjast vera“. Að svo mæltu faðm-
aði hún Álfríði í óða flýti og flaug síðan
í hrafnslíki með háu garghljóði yfir garð-
inn og beina leið tíl grenitrjánna.
Um kvöldið var Álfríður litla þegjanda-
leg og kysti rósina grátandi, María var
kvíðafull og Andres fátalaður. Alt í einu
fór að hvína og þjóta í trjánum, fuglarnir
flugu til og frá með angistar-kvaki, ski'uggu-
dunur heyrðust og kveinhljóð ómuðu í
lofti. Þau María og Andres áræddu ekki að
fara á fætur; þau byrgðu sig í rúmfötun-
um og biðu dagkomunnar með ugg og
ótta. Undir morguninn var ósköpum þess-
um slotað^og kyrð á öllu, þegar sólin rann
upp undan skógbrúninni.
Andres klæddi sig nú, en Maríu varð
litið á steininn í hringnum, sem hún bar
á hendi og sá þá að hann hafði tapað lit
og ijóma. Þegai þau luku upp dyrunum,
skein sólin í andlit þeim, en iandsplássið
var svo umbreytt að þau þektu það varla
aftur. Skógurinn hafði rnist sína fagur-
grænu glitprýði, hæðirnar höfðu sigið og
lækkað og lækirnir sitruðu áfram með
litlu vatni. Himininn sýndist gráleitur og
þegar iitið var yfir til grenitrjánna, þá
voru þau ekki dimmleitari eða þústlegri
en hin trén. Kofarnir að baka til við
þau voru ekki vitund fælulegri, og komu
nú ýmsir af þorpsbúum og sögðu frá hin-
um undarlegu tilburðum um nóttina.
Kváðust þeir hafa gengið yflr húsagarðs-
svæðið, þar sem Sígaunarnir liöfðu búið;
þeir hlytu nú að vera farnir, því kofarnir
stæðu eftir tómir, og væri viðlíka umhorfs
inni í þeim eins og í híbýlum annara fá-
tæklinga.
Áifríður mælti við móður sína einslega:
„Þegar eg lá andvaka um nóttina og
baðst fyrir meðan mest gengu ósköpin,
þá lukust upp herbergisdyrnar og kom
leiksystir min að kveðja mig. Hún hafði
tösku sér við hiið, hatt á höfði og göngu-
staf i hendi. Hún var þér stórreíð, því
nú sagðist hún þin vegna verða að taka
út þyngstu og sárustu refsingar, en um
þig hefði sór ætíð þótt svo innilega
vænt; nú væri þeim nauðugur einn kost-
ur að fara úr þessu bygðarlagi svo sárt >
sem þeim fólli það“.
María bannaði henni að hafa orð á þessu
og kom nú einnig fljóts-ferjumaðurinn og
sagði undratíðindi. Hann sagði að með