Æskan - 01.11.1904, Blaðsíða 4

12
^fcigemg^kc^ÍMFÍnm.
Úti sé eg svartan liest,
sverfur að honum kuldinn mest,
hestur ekki kvarta kann,
kalda þúfu nagar hann.
Enginn leggur líknarorð —
loksins hittir hann fjöruborð,
frosinn snæðir hann þarann þar,
það eru lionum kræsingar.
B. J.
Mí
sína dag og nótt og hugsaði til leiksystur
sinnar, og eins og rósin hneigðist niður
og visnaði, eins beygði hún niður höfuðið
og vanmegnaðist, og dró af henni smám-
saman, og áður en vorið kærni var hún
önduð. María stóð oft á hlaðinu fyrir
framan kofann og grét sína horfnu ham-
ingju. Hún dróst upp með líkum hætti
og dóttir henar og fór að nokkrum árnm
liðnum sömu leiðina. En Marteinn gamli
flutti sig með tengdasyni sínum í sveitina
þar sem hann hafði búið fyrrum.
(Eptir L. Ticck. Stgr. Th. þýddi).
--- m • t»~— —
Scenin.
(Saga).
Fyrir mörgum árum bjó kaupmaður
einn, að nafni Wolskvi, í stóru og skraut-
legu húsi i Moskva, fornu höfuðborginni
á Rússlandi. Hann verzlaði með perlur
og gimsteina og rak verzlun sína með
dugnaði og ástundun. Ráðvandur var
hann og guðhræddur og var því eigi að
undra þótt verzlun hans blómgaðist svo,
að hann og fólk hans lifði i alsnægtum,
og jafnan var hann reiðubúínn að hjálpa
þeim, er bágstaddir voru.
Kona hans hét María. Hún var biíð-
lynd og ástúðleg kona. Þau hjón áttu
þrjú börn hraust og efnileg. Elsti sonur
þeirra, Ivan, var skynsamur og iðínn dreng-
ur, og kennarinn hrósaði honum fyiir
ástundunarsemi; en stuudum fékk hann
líka þungar átölur fyrir það, hve fullorðins-
legur, nýungagjarn og Jastmáll liann var.
Dóttir þeirra hjóna hét Maschinka. Hún
var átta ára gömul, góð og vöuduð stúlka.
Hún var lifandi eftirmyjid móður sinnar
og unni faðir hennar henni mest barna
sinna. Fedor litli var yngsta barnið; hann