Æskan - 01.11.1904, Blaðsíða 3

11
byrjandi nóttu hefði komið ókunnur mað-
ur mikill vexti og leigt ferju sína alt til
sólaruppkomu, en bundið leiguna því skil-
yrði, að hann héldí kyrru fyrir heima og
svæfi, eða að minsta kosti færi ekki út
fyrir dyr. „Eg var að vísu hræddur",
mælti ferjumaðurinn gamli, „en mór þótti
það svo undarlegt, að eg gat ekki sofið
iyrir forvítnis sakir. Eg iæddist út að
glugganum og horfði niður að fljótinu.
l.oftið var rosalegt með mikiili skýjaferð
og þaut nöturlega í skógunum langt burtu;
það var eins og kofinn minn riðaði allur
og úti fyrir í kring um hann var eins og
kvæði við kvein og gráthijóð. Þá sá eg
skyndiiega, hvíta ijósrák, bjartskínandi og
sí-breikkandi; það var eins og sindrandi
mor af mörgum þúsundum hrapstjarna;
það kom frá greniskógar-láginni, færðist
yfir mörkina og breiddist út aila leið að
fljótinu. Eg heyrði fótadyninn, hringlið
og glamrið, hvískrið og suðuna alt af
nær og nær; var þetta mesti aragrúi og
þusti ofan að ferjunni minni og kepti með
miklum asa, aðkomast útí hana. Yoru þetta
ijómandi verur, sumt stórvaxið, sumt smá-
vaxið, menn og konur, að því er virtist,
og börn, og ferjaði stóri ókunni maðurinn
allan þann fjöldayfrum. Samsíða ferjunni
svárnu margar þúsundir bjartra mynda og
í loftinu flögruðu ijós og hvítar þokuslæð-
ur og alt þetta fólk bar sig illa og kvein-
aði og barmaði sér yfir því að verða að
fara svo langar, langar ieiðír úr sveitinni,
sem það væri búið að venjast svo lengi
og hefði tekið ástfóstri við. Þess á milli
heyrðist áradálpið og bárugjálpið og svo
varð aftur ait í einu kyrt.
Ferjan lagði oft að iandi og kom aftur
og var hiaðin á ný. Hafði ferðafólk
þetta með sér mörg þung ker, sem af-
skræmilega ljótir, smávaxnir kumpánar báru
eða veltu; hvort það hafa verið púkar
eða hergvættir, get eg ekki um sagt. Þar
næst kom skrúðfarar-hópur nokkur i sveip-
andi ijóma. Reið frarn, að því er mór
sýndist, öldungur einn á fannhvítum hesti
og flyktist hitt alt þar í kringum, en ekki sá
eg nema höfuð hestsins íyrir öllum þeim
dýrindis yfirbreizlum, sem hann var þak-
inn í. Þessi öldungur bar kórónu á höfði
og þótti mér, í þvi hann var farinn fram
hjá, sem sólin ætlaði að fara að renna
upp þeim megin og ljómandi morgunroð-
inn væri þar á lofti. Á þessu gekk alla
nóttina, en loksins sofnaði eg frá öllum
þessum ys og undrurn, hálf-feginn, en þó
hálft um hálft með hryllingi. Með morgn-
inum var alt orðið kyrt, en það er eins
og fljótið só runnið burt, því varla heitir
að eg geti komið við ferjunni minni, svo
grunt er það orðið.
Á þessu sama ári varð gróðurleysi og
óáran; skógarnir visnuðu og lindirnar
þornuðu upp og þessi sama sveit, sem áður
hafði verið augnayndi allra þeirra, er um
fóru, var um haustið orðin auð og ber og
nakin og á víðum sandflákum sáust að
eins stöku blettir með hálffölum grasteygj-
um. Öll aldintré urðu að kalviði og vin-
ekrurnar fóru í auðn og svo varð lands-
pláss þetta aumt og dapurt yfir að líta, að
greifinn á næsta ári fór búferlum úr höll-
inni með fjölskyldu sina, en höllin hrörn-
aði upp frá því og féll í rústir.
Álfriður horfði sárþreyjandi á rósina