Æskan - 01.11.1904, Blaðsíða 6

14
inum, eins og úlfar og biinir?" spurði
Fédór litli.
„Æ, nei“, svaraði Ivan; nokkrir af þeim
hafa lika áður verið vandaðir og reglusamir
menn, en meginþorri þeirra eru vondir
menn, sem ekki vilja hlýða yfirvöldunum,
og sumir þeirra hafa verið fátæklingar, sem
ekkert höfðu til að lifa af. Upphaflega hafa
þeir, svo ef til vill, að eins ætiað að betla
en smámsaman hafa þeir orðið djarfari og
spiltari og hafa þá farið að ráðast á fólk
og ræna það“.
Lengi geymdi Fédór sögur þessar í fersku
minni.
Snemma um morguninn, hann dag, sem
hefja skyldí ferðina, kom dálítill hópur af
fóiki út úr húsi kaupmanns. Gamli, tryggi
þjónninn hann Pétur, teymdi fallega hest-
inn hans húsbónda síns, og við blið hans
reið ungur og hraustur piltur, Nikulás að
nafni, sem átti að fyigja kaupmanni.
Skamt frá borginni var ofuriítil hæð og
mátti þaðan sjá yfir alla borgina. Þangað
fyigdi alt heimiiisfólkið kaupmanni. Öðru
megin var hæð þessi skógi vaxin og lá
skógur mikill út frá henni þeim megin og
varð æ þéttari því lengra sem kom inn í
hann. Þeim megin sem að borginni vissi,
voru þar á móti að eins fáeín tré hjer og
hvar á hæðinni. Uppi á hæðinni, þar sem
vegurinn lá inn í skóginn, var stór Krists-
mynd, gerð af steini og voru jafnan guð-
hræddir ferðameun vanir að gera þar bæn
sína. Kaupmaður og kona hans leiddust
hægt upp hæðina og við hina hlið kaup-
mannsins gekk Fédor litli, en Ivan og
Maschinka gengu á eftir þeim. (Frh.).
Hefurðu séð hann Tómas litla?
Hvaða Tómas ?
Hann Tómas litia, sem á heima í lága
kotinu, þar sem troðið er upp í eina rúð-
una og þar sem alt er svo lágt og fornfá-
iegt orðið.
Ilann Tómas, sem alt af er svo kátur
og glaður, sem er svo ofarlega í bekknum
sínum, og rennir sér sro vel á skautum.
Hann Tómas, sem gengur oft. svo stag-
bættur, en er jafnkátur fyrir því.
Hann Tómas litla, sem leikur svo fall-
ega, við litlu systkinin sin, og fæiir þeim,
ef honum er gefið eitthvað gott, og segist
vera saddur, þótt hann hafi ekki fengið í
sig hálfan, þegar hann sér, að brauðið ætl-
ekki að hrökkva handa hinum, og er svo
ánægjulegur á svipinn, eins og hann hafi
fengið tvo rétti matar.
Hann Tómas, sem einu sinni átti að fá
að fara skemtiferð upp á Akranes með
„Reykjavíkinni", og hlakkaði svo fjarska
mikið til þess. Hann hafði sparað saman
nærri því hálft fargjaldið og pabbi hans
hafði lofað honum að gefa honum það sem
á vantaði, en þegar til kom, þá gat faðir
lians það ekki, af því hann var svo pen-
ingaiaus, svo Tómas varð að sitja heima
í góða veðrinu, þegar margir af félögum
hans fóru út að skemta sér, en Tómas
sagði: „Nú jæja, þá skemtir maður sér
heima. Nú get eg líka keypt eitthvað gott
handa litlu krökkunum, því ekki fá þau að
fara upp á Akranes, aumingjarnir".
Hann Tómas, sem fann einu sinni tíeyr-