Æskan - 01.03.1905, Blaðsíða 1

f
| vertíðarbyrjun.
Nú hvína vindar, kaldar bárur ieika,
Meö kuldaraustu syngur liafið grátt
Frá iandi siglir litia skipið veika
Og legst á hlið, því seglið ber við hátt.
Á þyijum stendur sveinn og starir hljóður
Á strönd, er minkar fyrir sjónum hans,
Þar heima á hann hjaítakæra móður
Og hugur drengsins flýgur oft til lands.
Hann góðu orðin geymir sór í hjarta,
Ergrátraust mælti’í eyra’, er fór hann braut:
„Guð leiði þig urn löginn silfurbjarta
Og láti alla blessun falla’ í skaut.“
„Já, guð mig leiðir,“ endurtók hans andi,
„Um unnir blár með sterkum föðurarm,
Og fylgir mér með flsk og björg að landi,
Þá fæ eg aftur hviist við móðurbarm.
Eg hugrór brosi móti stormi stríðum,
Mér stendur hjá í anda nróðir væn,
Og kviðaiaus eg ligg í svefni blíðum,
Því ijúf mig verndar hulin móðurbæn."
Svo talar sveinu, og tárin fara’ að streyma,
Með treyjuermi strýkur hann um kinn
Þá situr einmitt hugljúf móðir heima
Og hugsar blítt um kæra drenginn sinn.
Fr. Fr.