Æskan - 01.06.1905, Blaðsíða 2

66
Jeg stari: á skip, er stefnir burt
Með stálpaða drenginn rninn
Með bæn í hjarta’, úhz hef jeg spurt
Að hingað hann stefhi inn.
Fr. Fr.
Steinqrímur Shorsteinsson.
j sj®
Þess er eg fullviss að nú fagna allir
lesendur Æslcunnar, þegar þetta blað
kemur út, því það flytur mynd af
þeim manni, sem alþjóð vor elskar
eins og hann líka elskar þjóð sína og
land. Það er myndin af þjóðskáldinu
góða, Steingrimi Thorsteinsson. Ljóð
hans eru sungin allstaðar á landinu,
þar sem menn unna fögrum skáldskap
og fagurri sönglist. Og allt af vekja
þau hlýan yl og' fagrar tilfinningar í
óspillum hjörtum. Börnin syngja þau
og það kemur gleði í augu þeirra;
stundum skilja þau ekki orðin vel, en
það er eitthvað í kvæðunum, sem hríf-
ur án þess að börnum sje ljóst, i hverju
það liggur.
Það er andinn í kvæðunum, sem
hefur söniu áhrif eins og voi'ldíða og
fjallafegurð. — Unglingarnir syngja og'
lesa ljóðin hans og skilja þau betur,
því vor og æska býr í þeirn. Þegar
smalapilturinn er kominn hátt upp í
hlíðarnar og sjer hina fögru útsýn,
þá þrútnar opt brjóst hans af gleði og
þá tekur hann að syngja:
»t*ú bláíjallageimur! með heiðjökla hring,
um hásumar ílý jeg pjer að hjarta«,
og' honum finnst, að skáldið hafi víst
lilotið að standa einmitt þar, sem hann
stendur nú og' sjá hina, sömu fegurð-
arsýn, og honnm finnst eins og sung-
ið vera út frá sinu eigin brjósti:
»Hjer andar Guðs blær og hjer verð jeg svo
[frjáls,
i hæðir eg berst til ljóssins strauma,
æ lengra, æ lengra að lindum himinbáls,
unz leiðist jeg í sólu fegri drauma«.
Og þegar veðrið er strítt, og köldu
jelin geysa á i fjallbygðunum, og piltur-
inn er votur inn að skinni, þá huggar
hann sig og hitar sjer með því að syngja:
»Opt fmnst oss vort land eins og helgrinda
[hjarn,
en hart er það aðeins sem móðir við barn,
það agar oss strangt með sín isköldu jel,
en á samt lil blíðu, það meinar allt vel«.
og honum finnst hann finna yl kær-
leikans i gegnnm hreggviðrið, hinir lúnu
limir stælast, og hann. finnur karl-
mennsku sína vaxa.
Steingrímur elskar náttúruna, vorið
og fegurðina, og i hinum fögru ljóðum
lians finnum vjer þenna kærleika;
hann er svipaður þeim tilfinningum
kærleikans, sem barnið ber til móðnr
sinnar; og hann sjest einnig þar sem
það eigi beint er tekiðfram. Svo að'af
öllu finna menn, að það er satt, sem
hann segir:
»Náttúran fögur, eilíf-ung,
jeg elska þig',
Hvorl lífs míns kjör eru ljett eða þung,
þú lífgar mig,
Ef sjúkt er hold og sál mín hrygg,
þú svölun ljer,
Sem barn við móður brjóst jeg ligg'
á brjóstum þjer«.