Æskan - 01.08.1905, Blaðsíða 1

Móður-lof.
(Ungverskt kvæði).
IJað var um nótt og tungl í himinheiði,
Við hátt og fagurt linditré stóð eg;
Þá sveií' til þín mín sál á munarvængjum
I sælum draumi, móðir elskuleg!
Og þakkargjörð eg glaður vildi syngja
Til guðs, er lét mig þig að móður fá;
Þá hreyfði tréð sinn topp og eg nam
þagna
()g talað heyrðist bifðum greinum frá:
»Eg smábjörk var á veiku bernsku-skeiði;
Eitt vindkasl sviplegt jörðu sló mig að;
Þá kom þín móðir hlíð og hatt mig fallna
()g björg mér veitti—himinn launiþað!«
Og heyr! Þá kvað á kvisti næturgali:
»Mig knapar grimmir veiddu’ á þessum
stað;
Þin ljúfa móðir lausan fekk mig aftur
Og lífið gaf mér — himinn launi það!«
Og fiðrildin og fuglar, tré og blómin
Mér l'undust, móðir! lof þitt vera að tjá
Og eg—þitt barn, sem bezt þér átti að
þakka
Með bundna tungu stóð og hlýddi á.
Stgr. Th.