Æskan - 24.12.1905, Blaðsíða 8

24
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR.
þú átt ekkert annað að gera en það
sem ketlingarnir gera«.
wþá skal jeg mjálma á eftir henni
Siggu gömlu«, sagði Þóra og lleygði
bókinni á gólíið, »og þú Jórunn getur
ekki skipað mér að taka bókina upp,
því nú er eg ketlingur«.
»Nei, auðvitað«, sagði Jórunn, »og
þar sem móðir þín á nú ekki neina litla
stúlku, þá þarl' hún nú ekki á mér að
halda, því hún hefir ekki ráðið mig lil
þess sð lostra ketlinga«.
»Það er svo sem sjálfsagt«, sagði móð-
irin, wketlingar þurfa ekki barnfóstru«.
Eitt augnablik varð Póra alvarleg í
bragði, en hoppaði svo strax niður á
gólfið, og fór-að skríða á höndum og
fótum, og hermdi eftir mætti eítir kell-
ingnum. Hún mjálmaði upp á Jórunni,
en hún lét eins og hún sæi það hvorki
né heyrði. Skömmu síðar kom vel bú-
in kona, lil þess að sækja móður Þóru;
þær ætluðu á jólabazar. Móðirin týjaði
sig í skyndi. »Æ, inamina, þú varst
búin að lofa mér að koma á jólabazar-
inn. Það er svo gaman«, sagði Þóra
og stökk upp.
»Já«, sagði mamma hennar, »jeg hal'ði
reyndar lofað litlu stúlkunni minni að
fara, en hún er nú farin. En það væri
heimskulegt að taka ketling með sér
þangað. Ekki hel'ur kellingur vit á
jólaglingri«.
Þetta var þung raun fyrir Þóru, en
svo datt henni í hug, að það væri þó
gott að vera laus við að stafa og ýmis-
legt annað, svo hún gerði sig ánægða
með að missa af bazarnum.
Þegar miðdegismatur var borðaður
var enginn stóll settur við borðið handa
henni, heldur enginn diskur eða hnífa-
pör. Hún fór að vísu inn í borðstof-
una, með foreldrum sínuni, en enginn
gaf gaum að henni. Hún skreið þá
undir borðið og mjálmaði upp á pabba
sinn, og liann strauk henni á hárið, en
sagði ekkert. En nú fór svo Þóra litla
að hugsa um, hvort hún ekkert ætli að
fá að borða. Móðirin varð þess vör og
hað Jórunni að setja olurlítið af mat
fram í eldhúsið handa ketlingnum.
Hvernig Þóru hefir gelisl að þessari
ineðferð, greinir sagan ekki, en um kvöld-
ið þegai nokkuð var orðið framorðið,
spurði Þóra Jórunni, því hún færi ekki
að hjálpa sér lil að hátta og þvo sér.
»Eða er ekki kominn háttatími ennþá?«
spurði hún. Jórunn sagðisl ekki vita
til þess að ketlingar liefðu einn hátta-
tíma öðrum fremur; þeir þurfa heldur
engan til að hjálpa sér í rúmið éða að
þvo sér«. —
Það var kominn hálfgerður giátstaf-
ur i kverkar litlu Þóru. — Hún harkaði
nú samt af sér og klæddi sig sjálf úr
og fór í rúmið. — En hvernig álli hún
að geta sofnað án þess fyrst að kvssa
mömmu sína og lesa hjá henni kvöld-
bænina? Ilún setlisl upp í rúminu og
var luin þá ekki lík glöðum og áhyggju-
lausum ketling, heldur lík lílílli aum-
ingja stúlku, sem íinnur, að hún hefir
farið mjög svo heimskulega að ráði sínu.
»Mainma, mamma!« kallaði lnin sorg-
bitin. »Komdu hingað, mamma!« Móð-
ir liennar kom nú að rúminu, »0,