Æskan - 24.12.1905, Qupperneq 10

26
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR.
mamma, viltu ekki biðja með mér kvöld-
bænina mina? Jeg er nú aftur orðin
hún Þóra þín. — Eg vil heldur vera
hún Póra með eina sál, heldur en 8
ketlingar sálarlausir. Eg vil heldur Iæra
það sem nytsaml er, og vera iðin og
þakklát, heldur en löt og óhlýðin. Eg
vil heldur gera eitthvað, heldur en þurfa
að leika mér allan daginn! Ó, góða
mamma, láttu mig aftur verða dóttur
þína, og kendu mér að vera góð stúlka«.
Þannig hafði Þóra mist alla löngun
til þess að vera ketlingur, og hún lagði
litla hrokkinhærða kollinn sinn upp að
brjósti móður sinnar og grét. —
Svo varð alt gott aftur. —
(Með mynd).
Pað hlakka vísl öll börn til jólanna. A
stóru myndinní sjáíð þið inn i stofu þar sem
verið er að skreyta jólatré. Pabbi er að
kveikja á því. Fyrir utan dyratjaldið sjáið
þið þrjú börn, sem hlakka fjarska mikið til
jótanna, og eru ógn forvitin. Mammaþeirra
varnar þeim að sjá fyr en alt er tílbúið.
Það er auðséð að komin er jólahugur í þau,
Jafnvel héppinn sýnisl vera gagnlekinn af
eftirvæntingu. — Pað eru nú ekkí ölt börn,
seni eiga svona mikið í vændum á jólanótt-
unni, en t/óð börn gleðjast lika af litlu.
Ð var einu sinni lítill
drengur; hann hét Jón og
móðir hans kallaði hann
»geislan sinn«. Það hlýt-
ur að vera ósköp gaman
að fá svo fallegt nafn. Jón litli og
mamma hans hjuggu spölkorn fyrir utan
borgina. Þegar hann opnaði augun á
morgnana, þá skein brosið á öllu and-
liti hans. Þegar móðir lians var eitt-
hvað angurvær og stundi við, eins og
hún gerði stundum, kom Jón litli hlaup-
andi. Hann studdi svo olnbogunum
litlu á kné móður sinnar. »Ég skal
hjálpa þér, mamma!« sagði hann og
horfði á hana með fallegu hláu augun-
um, svo að hún gat ekki annað en
hrosað og klappað honum á kollinn.
Svona fór það oft, er illa lá á henni, og
það bar stundum við, því hún hafði
reynt svo margt og var nú einstæðings
ekkja, sem þurfti að hafa ofan af fyrir
sér og Jóni litla. En Jón var »geislinn
hennar«.
Jón langaði til að fara að hjálpa
mömmu sinni, og það fékk hann, þegar
hann var orðinn 5 ára og þar yfir.
Móðír hans hafði tekið að sér að bera
út hiöð, og Jón litli gat hlaupið fyrir
hana inn í húsin. Hvar sem hann kom
var vel tekið á móti honum. Menn
koinust strax í gott skap, er þeir sáu
glaðlega andlitið og fjörlegu augun. Sum-
ir klöppuðu honum vingjarnlega á rjóðu