Æskan - 24.12.1905, Síða 13

JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR.
29
Jón. — »Og þú stóðst svo lengi og liorfð-
ir inn um gluggann?« Jón kinkaði kolli.
»Hlustaðu nú vel á, Nonni minn,
svo að þú getir lært eitthvað af þessafi
Ieiðu verzlun! Þcgar þú freistast af ein-
hverju, þá skaltu líta sem lljótast af því,
sem þú girnist og þangað, livaðan alt
gott og öll hjálp kemur! Þú veist hvert
þú átt að líta?« — »rI'iI frelsarans«, sagði
Jón, bæði feiminn og glaður. »()g góða
mammac, hætli hann við og lagði hend-
ur sínar um hálsinn á henni: »Frels-
arinn kæri, og þú! Þið skulið altaf fá
það bezta héðan af — já alt af«. —
Jón óx upp og hélt áfram að vera
sólargeislinn hennar mömmu sinnar.
(Fýtt). Fr. Fr.
scm gað Glslca.
(Niðurl.)
A I) A M A Pálsen hrökk
við. Þetta var í annað
skifti á örfámn tímum,
sem þessi ritningarorð
snertu hjarta hennar.
Var það tilviljun? Var það ráðstöfun
Guðs? Hún fann hvernig hiturleikinn
í hjarta hennar smárénaði við hluttekn-
inguna, sem allir sýndu syni hennar.
Nokkrum dögum seinna var liöndin
tekin af Frits. Hann hafði kviðið mjög
fyrir því, af því hann vissi ekki vel,
hvernig það ætti að fara fram. Hann
liafði lilla trú á orðum Fríðu, þegar
hún var að telja honum trú um, að
hann myndi eklci vita neitt af því. Þeg-
ar liann vaknaði aftur eftir svæíinguna
og heyrði að alt værí al’staðið, þá
fanst honum eins og velt væri stórum
sleini af hjarta sínu. Hann spurði ekk-
ert um ókomna timann. Hann var á-
nægður yfir þvi, að hann fann nú hér
um hil ekkert til, og hann lofaði hjúkr-
unarkonunum og sjúklingunum að dekra
við sig, og þá ekki síður Eilersen og
og fólki hans, sem heimsótti liann lil
skiftis. Það var að eins Knútur, sem
aldrei fékst til að koma með. Hann var
hræddur við að láta gamla leikbróður
sinn sjá sig.
Eftir því sem kraftarnir uxu, kom bat-
inn fljótar fyrir Frits. Hann gat solið
rólega og hafði góða matarlyst, og því
gat hann jdirgefið sjúkrahúsið fyr en
læknirinn hjóst við.
Þegar hann gekk heim aftur við hlið
móður sinnar, lagði ljósbirtuna á móti
honum frá kjallaraherbergjunum. Á
borðinu stóð gullfallegt jólatré; það kom
seint, en það var jafn velkomið fyrir
þvi. Kring um tréð lágu alls konar hæk-
ur og leikföng og — spánýr alfatnaður.
Alt Jietta hafði Eilersen sent sem skaða-
hælur fyrir treyjuna, sem læknirinn hafði
klipt vinstri ermina af, og kökurnar hafði
fröken Hildigerður bakað sjálf.
Ihn kvöldið kom svo herra Eilersen
yfir um til þeirra. Hann var löngu hú-
inn að yfirvinna reiði ekkjunnar með
innilegri hluttekningu sinni og einlægri