Æskan - 24.12.1905, Side 14

30
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR.
viðleitni að bæta fyrir vfirsjón sonur síns.
Hann faðmaði drenginn að sér. »Nu,
nú, hvernig líður þér? Ertu nú glaður?«
spurði hann. »Já, inniiega glaður. Svona
skemtileg jól heíi ég aldrei Iifað«, kall-
aði Frits upp.
Verksmiðjueigandinn brosli angurblitt.
»En ég veit af einum, sem aldrei hefir
lifað eins leiðinleg jól. Segðu mér, Frits,
viltu ekki koma nreð mér yfir um lil
Knúts og segja honum, að þú sért ekki
lengur reiður við hann?«
»Reiður?« spurði Frits hissa. »Hann
gerði það ekki viljandi«.
»Komdu þá með mér og segðu hon-
um það«, sagði Eilersen, og hreykinn og
ánægður gekk drengurinn í nýju fötun-
um sínum með honum inn í stóra, fal-
lega húsið, sem hann áður hafði að eins
séð að utanverðu. Hann kom ekki fyr
en eftir langan tíma aftur. og var þá al-
veg utan við sig af fögnuði yfir öllu, sem
liann heyrði þar.
Frits hugsaði ekkert um ókomna tim-
ann, en madama Pálsen hugsaði þess
meira um hann. Þótt liann væri nú
orðinn heill heilsu aftur, þá var hann
þó fatlaður alla æfi sína. Það var ó-
hugsandi að hann gæti lært nokkra hand-
iðn, en það bafði hún ásett sér að láta
hann gera. En herra Eilersen gat einn-
ig bætt úr þessu með hyggindum sín-
um. Hann stakk upp á því við ekkjuna
að láta Frits gangaígóðan skóla á sinn
kostnað. Eftir ferminguna átti hann svo
að komast til eins af vinum hans, sem
var stórkaupmaður og hafði lofað að
taka hann að sér og kenna honum
verzlunarfræðí.
Svo fór Frits að ganga í skóla og ávann
sér þar ást kennara sinna með iðni og
siðprýði.
Hvert árið leið á fætur öðru. Þegar
Frits var fermdur, fékk hann hjá prest-
inum sínum þessa ritningargrein með
sér út í lífið: »Alt verður þeim til góðs
sem elska guð«. Móðir hans liafði einn-
ig eftir mikla baráttu lært að skilja
þessi orð, og mæðgininin skildu hvort
annað alt af betur og betur og sam-
band þeirra varð æ innlegra. Hann
skilaði móður sinni hverjum eyri, sem
hann vann sér inn, og skein eins og ný-
sleginn koparskildingur af gleði, þegar
móðir lians gaf honuin í vikupeninga
30 aura í staðinn fyrir liinn vanalega
25 eyring, er liann í fyrsla sinni íékk
kauphækkun. En þannig gal það nú
ekki gengið til lengdar. Ætti að verða
nokkuð úr honum, hlut sá tími að renna
upp, að hann lærði að standa á eigin
fótum. Þetta sá madama Pálsen líka,
og kom því eigi ineð neinar inótbárur,
þegar húsbóndi hans stakk upp á því
að senda hann til Englands, til þess að
læra ensku og fullnuma sig í því er að
verzlun lyti. Að vísu þótti henni þungt
að skilja, en hún hafði lært að kasta
allri sinni áhyggju á drottinp. Þér getið
líka ímyndað yður, að Frits var þakk-
látur móður sinni fyrir sparsemi hennar.
Hún hafði dregið svo mikið saman, að
hann hafði nóg í ferðakostnaðinn og
þurfti því ekki að leita til annara. —