Æskan - 24.12.1905, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR.
31
Móðir hans lagði lilessun sína yfir
hann, er þau kvöddust, og sagði: »Guð
fylgi þér, sonur minn, og íylgdu hon-
um líka- Þólt margar freistingar mæti
þér á hinum ókunna stað, þá gerðu al-
drei neitt, sem þú þarft að skammast
þín fyrir frammi fyrir guði og móður
þinni. Þótt þú hafir að eins aðra hend-
ina, þá beittu henni fyrir báðar. Vertu
trúr um fram alt, trúr guði og mönn-
um, þá mun þér ganga vel. Þú veist
það, að alt verður þeim til góðs er elska
guð«.
Og liann var trúr guði. Mörgum ár-
um seinna lagði hann grundvöllinn að
heimili sínu. Móðir hans gat ekki verið
viðstödd, þegar hann liélt brúðkaup sitt
með dóttur húsbónda síns, en eitt af
því fyrsta, sem hann tók sér fyrir liend-
ur eftir brúðkaupið, var að ferðast með
konu sinni til að heimsækja gömlu móð-
ur sína, og það var fagurt að sjá hina
ungu, fínu lrú kyssa hinar hrukkóttu
hendur gömlu konunnar og sýna henni
alla nákvæmni og ástúð eins og hún
væri dóttir liennar. Ungu hjónin létu
ekki madömu Pálsen í friði fyr, en hún
lofaði að heimsækja þau á næstu jól-
um, og þá sendi Frits henni ferðapen-
inga.
Þegar liún nú sat makindalega í hæg-
indastólnum hjá börnum sínum, voru
dyrnar inn að salnum opnaðar, og jóla-
tréð ljómaði fyrir þeim í allri fegurð
sinni, og á vegnum beint á móti blöstu
við með lýsandi letri þessi orð: r>Alt
verdur þeim til góds, sem elslca guð«.
»Þessi orð voru jólagjöf min«, sagði
Frits með tárin í augunum, »þau voru
fermingarorðið mitt, tekstin í brúðar-
vígslunni, og ef guði þóknast, skulu þau
verða inniliald líkræðunnar yfir mér«.
Slysið fyrrum var upphaf og orsök
allrar hamingju minnar. Hver veit hvað
úr mér hefði orðið, liefði eg fengið að
halda báðum höndum mínum óskert-
um. Eitt veit ég; ég hefði aldrei fengið
liana Geirþrúði mína fyrir konu, og
hefði ekki setið hér undir jólatrénu«.—
»Hvað kemur þú með þarna, Anna?«
sagði hann við þjónustustúlkuna, sem
kom inn með símskeyti í hendinni.
»Það er frá Knúti. Hann hugsar líka
um þenna dag og sendir okkur jólaósk-
ina. Hin trúfasta vinátta hans er líka fjár-
sjóður, sem eg gel þakkað slysinu fyrir«.
Guð geíi að þú, lesari kær, hafir reynt
sannleika þessara orða i þínu eigin lííi:
»Alt verður þeim til góðs, sem elska
guð«. Endir.
Jann jjjundi.
('Norskt alþýðukvæðU.
N N Mundi sagði við stóran staf
— hann Mundi:
wHeldurðu’ á ísnum ég hafi það af?«
kvað Mundi.
— Ogsvell — og svellið smellandi dundi.