Æskan - 01.01.1908, Blaðsíða 4

2
Æ S K A N
sem bezt mætti að notum verða. Hann
varði 7 árum til undirbúnings þessarri
sögu sinni. StaiTið hafði þau áhrif á
höfundinn sjálfan, að hann öðlaðist
fulla trúarvissu um guðdóm Krists.
Bókin kom fyrst út 1880 og flutti
þegar orðstír höfundarins um allan
heim, var hann settur á bekk með
helztu skáldum vestuheimsmanna, svo
sem Longfellow. Er það stytst af
að segja, að þessi bók hefir haft djúp
og unaðssamleg áhrif á hjörtu ótal
manna víðsvegar um heim, því að
hún hefir verið þýdd á flestar tungur
mentaðra þjóða.
En hefir hann ritað íleiri sögur og
þar á meðal um bernsku Krists, og
aðra um það, er Tyrkir unnu Kon-
standinopel. (The Coyhood af Christ
og The prince af India). En ekki
hafa hinar seinni sögur hans orðið jafn
frægar og Ben Húr.
Síðan varð W. sendiherra Banda-
rikjanna í Miklagarði og var þar í
miklum metum hjá soldáni. En síð-
ast hvarf hann aftur til átthaga sinna
í Ameríku og fékkst þar við mál-
fræðslustörf.
Hann dó 16. fehrúar 1905.
Hann vildi ekki drekka.
Skip nokkurt var nýlega lagst í höfn
og allir hásetarnir, að undanteknum ein-
um ungum dreng, höfðu tarið í land,
auðvitað til þess að eyða því fé, sem
þeir með súrum sveita liöfðu innunnið
sér.
Þegar þeir komust út á skipið aftur
og sáu að þessi ungi félagi þeirra var
þar ódrukkinn, gerðu þeir mikið gys að
honum fyrir það og hældu honum á
allar lundir.
Þeir sögðu, að liann þættist of góður
til að taka þátt í gleði þeirra og góðum
félagsskap. Það var nú í rauninni rétt
hjá þeim, en á annan liátt enn þeir
meintu.
Daginn eftir fóru þeir einnig í land
og mættu þeir þá drengnum, sem hafði
farið í land á undan þeim, til að kaupa
ýmislegt til skipsins. Þeir báðu hann
nú allir að koma með sér inn í veitinga-
húsið, en það vildi liann ekki fyrir
nokkurn mun, þeir spurðu hann hvers-
vegna hann væri svo liræddur við að
drekka eitt staup með þeim, og svaraði
hann því svo:
»Faðir minn var drykkjumaður og
þegar hann var drukkinn misþyrmdi
hann oft vesalingnum henni móður minni.
Eitt vetrarkvöld fyrir tveim árum i köldu
veðri var eg sendur snöggvast að lieiman
og þar sem eg gekk á götunni rak eg
tána í eitthvað, sem lá þar fyrir fótum
mér undir snjónum; eg sópaði ofan af
þvi; eg sá þá, að þetta var faðir minn
sem lá þarna örendur.
Eg varð náttúrlega ákaílega hræddur
og hljóp sem fætur toguðu heim til
mömmu og sagði henni frá, hvað komið
var; einnig sagði eg nágrönnum okkar
frá því og lijálpuðu þeir samstundis