Æskan - 01.01.1908, Blaðsíða 9

ÆSKAN
7
Hún heitir Friða — það er fallegt nafn
og hún er ekki nema seytján ára gömul
— jafn gömul mér. Hún er næstum
því alt of ung handa Ósvaldi — finst þér
það ekki?
))Það getur vei’ið — en, ég held það
sé vei’ið að hringja inni — þá verð ég
að fara inn. Við getum talað sarnan
á morgun. Yei'tu sæl góða mín!«
»Yertu rólegt, hjarta, vei’tu rólegt!«
hvíslaði Tekla að sjálfi'i sér meðan
hún Jlýtti sér uppí litln stofuna sína,
sem var svo hýi’lát og inndæl. ))Vertu
í’ólegt, hjarta, vertu rólegt!
Gat það skeð, þetta, sem hún hafði
heyrt?
Hún tók myndina af honum og leit
á hana. Ómögulegt — þannig líta þeir
ekki út, sem eru svo lljótir að gleyma!
Valdimar fi’ændi vissi víst ekki sjálfur
hvað hann var að segja. Vinnukonan
kom inn með bréf.
»Til fröken Teklu!«
Það var hönd Ósvalds á bréfinu-
Hönd Teklu skalf, þegar hún braut það
upp. Meðái’eynslulashúneftirfylgjandi:
»Elskaða vinstúlka!
Eg viðhef enn þetta efnismikla ávarp
við þig og þetta ávarp gefur mér hug-
rekki lil að tala einai’ðlega og einlæg-
lega við þig. Ég hef fylgt ráði þínu
— ég hef pi’ófað sjálfan mig. Þú þektir
mig betur en ég sjálfur. Fyi’ii’gefðu
mér! —Ég er oxðin heillaður — eigin-
lega, skyndilega, ómótstæðilega. En
áður en ég gei’i alvöru úr þvi, vei’ð ég
að segja þér frá, Tekla. Viltu dæma
mig með sömu niildi sem þú eittsinn
dæmdir veslings vininn minn? Ég
feldi áfellisdóm yfir honum — nú skil
ég hann! Ég mun meðan ég lifi, vera
þér þakklátur fyrir, að þú stöðvaðir
mig og hindraðir mig, þegar ég ætlaði
að mæla fram fullnaðarorðið — liindr-
aðir mig frá því að verða eiðrofi. —
í trausti okkar fornu vináttu, bið ég
þig að senda mér eilt velvildar og sátt-
arorð, sem fylgi mér á ófarinni æfibraut!
Eins og áður ávalt, þinn vin Ósvcild«.
»Þetta vissi ég, þetta vissi ég!«
Hún kastaði sér á kné huldi liöfuð-
ið í sessum hægindastólsins og hærði
vai’irnar til að biðjast fyrix’, án þess þó
að segja nokkurt oi’ð.
En hún varð að hai'ka af séi', engan
mátti gruna, enginn mátti vita, hvað
kvaldi liana.
»Þú sagðir einum vini sjálf að engin
fórn væi'i of stórhanda honum! sýndu
nú, að þú haldir orð þín! Láttu hann
ekkei't gruna, hvað sártþigtekurþetta!«
En hvað fuglai’nir sungu úti — en
lxvað alt gladdist og fagnaði! Hve
kveljandi var það, hve sárt tók það til
hjarlans! — Mundu það ávalt verða
þannig?
Hún reikaði að skrifborði sínu og
horfði löngu, vei’klegu augnaráði á
myndina af honum.
»Vei’tu sæl, hamingja mín!«
Svo greip hún pennann og skrifaði
í snatri nokkrar línur.
»Vei’tu hamingusamur, Ósvald!
í unun og sorg, í armæðu og gleði,
ávalt og óbreytanlega.
þín vinstúlka Tekla«.